“...
Hayat da böyle değil mi?
Zamanı yaşamazsak,
Ne bırakırız geriye?”
Biliyordum ki, eşkıyalığı doğuran tek kuvvet vardır. O da, “ Kanun benim ağzımdan çıkan sözdür,” diyenlerin çoğalmasıdır.
Demek ki, harp bizde ahlak ve namus kavramlarını tamamıyla söküp atmıştı. Yahut savaş, ahlakımızın hakiki yanını meydana çıkarmıştı.
“İnsan muharebeye girinceye kadar korkar, bir kere silah seslerine alıştıktan sonra harbin bütün aşamaları sözden ve sazdan ibarettir.”
“ Ne okur bizim milliyetçi beylerimizde de bu fedakarlık hissi ortaya çıksa da şu insanlar bir an evvel aydınlansalar,” dersim. Fakat atalarımızla övünmek veya herhangi asaletli bir elin yaldızlı saltanatına vatan ve millet aleyhine destek olmak, şöhret ve makam kazanmak imkanı varken, köylerde yaşamak, vatandaşlarla ilgilenmek onlar için bir seviye düşüklüğüdür.
Onun içindir ki atalarımız, “ Şeriatın kestiği parmak acımaz,” derlermiş. Vatandaşların parmağını kesen, ciğerine zulüm hançerini saplayan memurların kanunsuzluklarıdır. Buna isyan insanlık hakkıdır.