Babamın, benim için artık bir nesne oluverdiği ana dek, yanında kalmıştım; var olma halinden hiçliğe geçişi, ağır ağır sindirmiştim içime. Oysa, sarılıp öptükten aşağı yukarı hemen sonra yanından ayrıldığım için, morgun soğuğunda yapayalnız yatan, hala, annemmiş gibi geliyordu bana.