Özdil, son 15 yılda hep birlikte yaşadığımız ama her biri bir facia, her biri “yok artık, bu kadarı da olmaz” dedirtecek hadiseleri, esprili, akıcı, sürükleyici bir dille anlatmış.
Bir solukta okunabilecek türde bir kitap fakat Özdil ve onun gibi hoyrat, itici bir dil kullananlara yine de sormak isterim: İçine düşürüldüğümüz bu karanlık ve çıkışı olmayan bataklığa sürüklenmemizde şu heykel sevici, başörtüsü avcısı Kemalistlerin-Atatürkçülerin o faşist, baskıcı, haksız, hukuksuzluklarının, kendileri gibi düşünmeyenlere yaşama hakkı tanımayan davranış ve tutumlarının hiç mi payı yok?
Sizce artık “biz nerede hata yaptık” diye kendinizi sorgulama vakti gelmedi mi?
İyi Okumalar.
