"Yahya" dedi. "Tercihini yap.
Ya sen, ya da kitapların."
-Ne demek oluyor bu?
-Anlasana hoca.Ev kadının.İkimizden birini istemiyor.
İkimiz, yani ben ve kitaplarım.
-Çok zor durumda kalmışsınız.
-Hem de ne kadar. Üstelik karımı seviyorum.
Hem kitaplarımı seviyorum, hem onu.
Ne kadar güzel ifade etmiş...
Sevdiğimizi öldürürüz...
Gerisi zaten hiç yaşanmamıştır. Kimse bu kadar yakın değil, başka kimse kimseyi bu denli yaralamaz. Unutkanlık, yokluk, hiçlik...
Sevdiğimizi öldürürüz.. başkasının ciğeriyle boğulmaya verdiğimiz sondur bu. Ne tek bir nefes yeter ikimize de ne de toprak kabul eder iç içe geçmiş bedenlerimizi. Yaşıyorum işte küçük bir umut
Kor taşıyan avuçlar,pas çözsün,pusatlansın!
Yıkılsın Ergenekon; yurtlarım azatlansın!
Hainlere kargışlı,kahpe acun dar olsun!
“Vaktiyle bir Atsız varmış”; var olsun!
Ayzıt yarenlik etsin,kurt doğursun Almıla,
Demir yığan,vade az,koşsun Atam Irkıl’a,
Kara Ozan söyleye,gök çöke yer yıkıla,
Bay kılınsın budunum,kalanı bizar olsun!
“Vaktiyle bir Atsız
"Şey," dedi, "neden adam karısını öldürdü? Daha doğrusu, gözyaşı dökmek için illa da üzülmesi mi gerekiyordu? Soğan koklasa olmaz mıydı?"
Donup kalmıştım.Bu kadar basit bir şeyi neden akıl edememiştim?Dudaklarım kıpırdadı, ama hiç ses çıkmadı.Aynı gece,hem yazmanın temel hedeflerinden birini, ironiyi öğrenmiştim, hem de en
