Şair eşine şöyle seslenir;
Kusurlarımı görmezlikten gel ki,
Sevgimin devamlılığını sağlayasın.
Kızdığım zaman beni daha da öfkelendirecek söz söyleme.
Tef çalar gibi işin aslını öğrenmeden beni tefe koyma,
Çünkü işin iç yüzünün ne olduğunu bilemezsin.
Arzuna kapılıp aşırı şekilde yakınma ki,
Kalbim senden uzaklaşır, çünkü kalpler değişir.
Benim görüşüme göre sevgi ve sıkıntı bir araya gelirse,
Sevgi durmaz, gider.