Tanrı karşısında silinmiş, kendi özünden uzaklaşmış, tasavvufçuların deyimi ile tanrıda yok olmuş bir ozan değildir.
Tanrıya inanmış bir kimse olarak, soru sormasını bilen, soracağı soruların ölçüsünü kavrayan bir ozandır Yunus Emre.
Kıl gibi köpri gerersin geç diyü
Gel seni sen tuzağumdan seç diyü
Kıl gibi köpriden adem mi geçer
Ya düşer ya
Çocukluğun biteceğini bilsek sokaktan eve döner miydik hiç? Küçüleceğini bilsek yüreğimizin neler neler koymazdık içine?
Gelse Celâlinden cefa,
Veya Cemalinden vefa,
İkisi de cana sefa,
Lûtfun da hoş, Kahrın da hoş.
Yunus Emre
Sayfa 543
Yunus Emre, Batı düşüncesinin özgürlüğe kavuşmaya başlamasından çağlarca önceden şunları söyleyebilmenin tadına varmıştır:
İster idüm Allahı bildüm ise ne oldı
Ağlarıdum dün-ü gün güldüm ise ne oldı
İrenler meydanında yuvarlanur top idüm
Pâdişâh çevgânında kaldum ise ne oldı
İrenler sohbetünde deste kızıl gül idüm
Açıldum ele geldüm soldum ise ne oldı
Alimler ulemâlar medresede buldısa
Ben harabat içünde buldum ise ne oldı
İşit Yunus'ı işit yine delü oldı hoş
İrenler ma'nisine taldum ise ne oldı
Bu şiir, insan düşüncesinin en olgun bir yemişidir, insanla tanrı arasına konan katı uçurum ortadan kalkıyor, insan kendinde buluyor aradığı tanrıyı. Dışa çıkma, varlığının sınırlarını, aşma gereğini duymuyor bile.
Hoştur bana senden gelen,
Ya goncagül yahut diken,
Yahut hil'at yahut kefen,
Lutfun da hoş, Kahrın da hoş.
Yunus Emre
Sayfa 543 - Siraç KitabeviKitabı okudu
Gelse Celalinden cefa,
Veya Cemalinden vefa,
İkisi de cana sefa,
Lutfun da hoş, Kahrında hoş.
Yunus Emre
Sayfa 543 - Siraç KitabeviKitabı okudu