“Unutmak olmazsa insanoğlu nasıl yaşardı bunca acı ortasında.
Ya hatırlamak!..
Evet, o da var. Ömür böyle geçiyor işte; kâh unutup kâh hatırlayarak.”
Mavi Kuş, Mustafa Kutlu’nun hikâye-roman arası eseridir. Kitap, muazzam bir betimleme ile başlıyor. Sokakları, esnafı ve insanları öylesine güzel tasvir ediyor ki Kutlu, kendinizi bir anda bahsi geçen kasabada Çardak Kahvesinde oturmuş çayınızı yudumluyor buluyorsunuz.
Betimlemelerin ardından asıl hikâyeye geliyor yazarımız; Mavi Kuş’a. Kuş dediysek ismine aldanmayın derim. Çünkü Mavi Kuş, camları çatlamış, epeyce eskimiş bir otobüs. Otobüsün içinde her birinin farklı bir telaşı olan insanlar. Zaten hayat dediğimizde böyle değil midir? Birileri doğarken birileri ölmüyor mu veyahut birileri mutlu mesut yaşarken birileri hayat telaşında yitip gitmiyor mu? Şairin de dediği gibi “Burası dünya ya hu. Burası bu kadar işte!”
Hikâye baştan sona sade ve akıcı bir dille anlatılmış ve ziyadesiyle samimi, içten. Bunun yanı sıra yazarımız, ara sıra araya girip kendi yorumunu yapmakta. Kitabın sonunda ise öylesine ters köşe yapıyor ki Kutlu, bir anda afallıyorsunuz.
İncelememi bitirmeden önce kitabın kapağına da değinmeden edemeyeceğim. Zira Kutlu’nun diğer kitaplarında da olduğu gibi Mavi Kuş’un kapak resmi de içeriğiyle mükemmel uyumlu.
Velhasıl Kutlu’nun Anadolu insanının doğallığını, sıcaklığını bolca hissettiğimiz bu öyküyü muhakkak okuyun, okutturun. Kitapla kalın a dostlar.
Mavi Kuş
Mustafa Kutlu
