Sevgi bakıştaydı, gözdeydi... Ona bakanlar onu sevmedikleri için hiçbir güzelliğini göremiyorlardı.
Dua ve Naz farklı iklimlerde, farklı evlerde, farklı coğrafyada büyümüş, gözlerini her sabah olduramadıklarına açıp, yenilgilerinin altında kanatlarının ezilmesine alışmış, anılarını ve geçmişlerini silerek umudu uzaklardaki evlerde ararken daha çok yok olmuş, sözde yaşayan iki kadındı. Ta ki kader onları hikâyelerinin bitimine, yolun sonuna yakın bir yerlerde sürpriz bir şekilde birleştirene kadar.
Hayat geç demez, bitti demez, vedalaşmaya az kaldı demez, her zaman son sözü söyler... Hayat inatçı, iki kadın daha da inatçı, o zaman ölüm gemisine binmeden yapılacak çok şey var.
Sonbahar yenilgilerin, ıssızlığın, yalnızlığın, hüznün mevsimidir.
Bir kadın, bir insan isterse ve çabalarsa hayatın neresinde olursa olsun her şeyi başarır. Bunun için ihtiyacı olan tek şey seni yoran şeylerden arınıp yola bakmak şüphesiz.
Hayatta ne kadar iyi olursan ol birilerinin hikâyesinde hep kötü, hep sevilmeyen olursun.
Bir kadın dibe vurunca oradan ya güçlenerek çıkar ya da orada sonsuza dek kalır.
"İstanbul da benim gibi" diyordu; "dışarıdan bakınca çok güzel, ihtişamlı, büyüleyici ama bir o kadar kırılmış, bir o kadar yorgun."
Kantarın dengesi bozuktu; hep ver, ama hiç alma ya da aldığını sandığın küçük teselli kırıntılarıyla avun.
Son Bahar
