İnsan karşıtların efendisi, tüm bu karşıtlar o var diye var; ..
Öykü de müziğe benzer ve kendini, bir sona doğru yol alan art arda olaylarla ortaya koyar ve bir öykü her an var olmaya çabalarsa yine de zamana gereksinimi vardır. Beş Dakikalık Bir Vals? adlı bir müzik parçası beş dakika sürer ve zamanla bağlantısı kesinlikle bu kadardır. Oysa, anlatılması beş dakika alan bir öykünün içeriği, bu beş dakikayı
Kitabın başları dilinden dolayı sizi korkutmasın. Okudukça romanın içine sürüklenip muhteşem bir yolculuğa doğru çıkmaktasınız. Çıktığınız bu yolculukta hiç olmadık şeyler ile karşılaşacaksınız hiç şaşırmayın ve yolculuğa devam edin. Çünkü kitabın sonunda verilmek istenen mesaj gerçekten dikkate değer. Ben çok severek bu yolculuğa katıldım ve çokta güldüm. Kitabı okuyan herkese keyifli okumalar dilerim.
'Ahlak, âdet ve geleneklerimiz hayallere o kadar geniş bir alan ayırmıştır ki hakikat ona en fazla muhtaç olanların gözlerinde bile daima değersiz ve cazibesiz kalır. Dolayısıyla ilim ve irfan çoraklığı içinde kavrulan memleketlerde değil, fen ve bilgide en ileri giden milletler arasında bile bugün bakıcılık, büyücülük, efsunculuk pozitif bilimlerden daha fazla revaçtadır. Bugün diyelim ki bir milyon insan arasında ürkmeden hakikati gören ve cesaretle onu bağırabilen kaç düşünür vardır? İşte bu sayı, itirafından sıkılacağımız derecede azın da azıdır. Bu azınlık koca kitleyi nasıl uyandıracak? [75]'
Satır satır okuyabileceğim bir kitap değil benim açımdan ama göz gezdirip ilgimi çeken bölümleri okuyarak kendimce bitirdim. Fazla bilgi içerikli bulduğum için okumam söz konusu değil diyorum ama eminim ki ilgi alanı olan ve bilgi yüklemesine benim kadar diken diken olmayan insanlar için gayet keyifli bir kitap olacaktır. Yazarı hiç tanımıyorum ama girizgâh kısmındaki yazıları, kendisini sempatik bulmama sebep oldu. Merak edip bir iki konuda düşüncelerini paylaştığı videosunu da izledim ve düşüncem değişmedi. Sempatik bulup, görüşleri saygıdeğer geldiyse o kişinin yazı ve düşünceleri takibe değer diye düşünüyorum. İfa2 ve ifa3 e de göz atacağım , göz atmaktan ileri gidemem çünkü :D Kitap bedenimizden bahsediyor. Fizyolojik ihtiyaçlar ve olması gerekenler diyelim. Bir de tabii koşullar gereği doğru bildiğimiz yanlışlar , sağlıklı bildiğimiz sağlıksız alışkanlıklar , vs… “Tatlı besin değildir , hazdır.” demiş ya ben orda bıraktım işte , dedim bu kadar gerçekle yüzleşmek istemiyorum , tatlı; ince çizgim :p Kendi alışkanlıklarıma göre değerlendiriyorum elbette ama yine gözümde ele alıp bitirmelik bir kitap değil de ara sıra kurcalamalık, şu konudaki araştırmaları neymiş deyip üç beş sayfa okuyup bırakmalık bir kitap.
Kitabın takdim kısmı günümüzün bizi manipüle eden ve farkında olmadan körü körüne yaşadığımız dünyanın genel yüzünden bahsederken kitabın içeriğini de ana hatlarıyla özetlemiş bulunmakta.
Benim en dikkatimi çeken ilk cümle şu oldu "İnsanlık kendi elleri ile hazırladığı bir uçuruma doğru hızla ilerlemektedir (homo suicidails). İşin ilginç tarafı, uçuruma doğru bu ilerleyiş, bir kesim tarafından beslenirken, geniş kitleler tarafından ilgisizlikle karşılanmaktadır; daha doğrusu insanların büyük bir kısmı bu konuda sadece ilgisiz değil, aynı zamanda algısızdır.
Çok ilginç değil mi? Kendi kendimizi yok ediyoruz ve bunu ilgi ve algısızlık arasında yapıyoruz. Kimi zamanda büyük bir hevesle...
Büyük ilgiyle izlediğimiz televizyon kanallarından modaya kültür algılarımızdan yiyeceklerimize sanatımızdan makineleşmeden bilim hareketlerimize kadar ucu bucağı görünmeyen bir "çeşitlilik" var. Hiç düşünüyor muyuz bu çeşitlilik neden? Neden her şey rengarek, pozitif, pürüzsüz güzellik algımız oluştu?
İşte bu tüm anlamlandıramadığımız çeşitlilik adı altında kendimizi kültürümüzü benliğimizi yok ediyoruz.
İnsan olmak çok zor, evlat olmak, çocuk olmak daha da zor. Bir çocuğun yaşayabileceği en travmatik olayı anlatan Miras, seçemediğimiz biyolojik ailelerimizin bize yüklediği ve baş başa bıraktığı mirastan söz ediyor aslında.
Okumadan evvel kitabın konusunu az çok tahmin edebiliyordum, bu sebeple bu konuda bir şok yaşamadım ama olayların nasıl çözümleneceğini merak ederek ve bu travmatik olayı pek çok farklı insanın gözünden değerlendirmeye fırsat bularak okudum. Çünkü ana karakterimiz öyle soğukkanlı anlatıyor ki yaşananları sizin vicdanınıza oynamıyor, duygularınızı kanırtmaya çalışmak gibi bir amacı da yok. Çok zeki ve herkesin gözünden bu yaşananları yorumluyor. Tabi siz de ona eşlik edip her biriyle empati yapmaya çalışıyorsunuz. Ama bahsedilen bu travmatik olay, nereden baksanız elinizde kalır.
Bir anne-babanın çocuğuna bırakabileceği en büyük miras doyasıya yaşanmış bir çocukluk yaşatmaktır bence. İnsan acıları, ihanetleri, sevgisizliği başkaları aracılığıyla elbette yaşıyor hayatta ama bunları önce ailede tatması geri dönülemez etkiler bırakıyor işte.
Parasızlık, başka maddi zorluklar, eksilikler telafi edilebilir şeyler. Telafi edilemese dahi insanı olgunlaştıran şeyler ama sevgisizlik öyle değil. İnsanın büyüyüp evlenip torununa bakacak yaşa geldiğinde bile aşamayacağı tek şey o sevgisizlik. Doğru sevgiyi önce ailede öğrenmek kadar kıymetli şey yok.
Kimyager olan birisinin yemek programı sunması nasıl olur? Yaptığı her işi ciddiyetle yapan birisi için zevkli olur herhalde. Bir Kimya Meselesi; biraz kimya bilgisi, biraz mizah, çokça mücadeleyi konu alıyor. Naçizane tavsiyemdir.
Elizabeth Zott; idealleri peşinde koşan, yaşadığı dönem düşünüldüğü zaman için çok zorlu bir mücadeleye girmiş,
