Yaşamıma baştan başlasaydım da şimdiye kadar nasılsa öyle geçsin isterdim. Yalnız, gözlerimi biraz daha açardım. İçinde el yordamıyla ilerlediğim şu küçük evrende ne herhangi bir şeyi doğru dürüst gördüm, ne de her şeyi gördüm.
Bir anın sonsuzluğu olan şiirlerden yaratabilmeyi isterdim. Fakat bende düğümlü bir şey var, gizli bir utanma; duygularım dilini bulamamış, onları seziyorum, çekinerek bir parmağımı uzatıyorum, tam dokunacağım anda, onları düzyazıya çeviriyorum.
"Düşüncemin duvarlarına resimler asmak isterdim."
"Seni seviyorum ama isterdim ki bu senin karnını doyursun, yaranı onarsın, üstünü örtsün, hiç olmadı bir cam pencere açsın, içine su serpsin, sırtın okşansın ve sen uyurken etrafa göz kulak olsun. Oysa hiç bir şey yapmıyor. Yani seviyorum ama bunun bu kadar oluşu beni kırıyor."