İnsan, çektiği ıstırap nispetinde zevk duyar: Ne kadar acıkırsa yemekten, ne kadar yorulursa dinlenmekten, ne kadar ararsa bulmaktan o derece zevk alır.
*Bir Tereddüdün Romanı/Peyami Safa
Ne az ne çok; tam olarak bu..
“Bunalıyorum çocuk, büyük bir ıstırap içinde bunalıyorum. Görüyorsun ya, her gittiğimiz yerde mütemadiyen dert, şikayet dinliyoruz. Her taraf derin bir yokluk, maddi, manevi perişanlık içinde. Ferahlatıcı pek az şeye rastlıyoruz.”
Mustafa Kemal Atatürk
"Istırap, hayatımın anlamı; başımın tacı ve tüm bedenimin yakıtı olmuştu bu yerde, artık acı hayıflanma yerine, temkinli davranıyordum. Yer titremese de adımlarım, kemik kıran cinstendi artık!"
Istırap içindeki ruhum yakıcı bir hüzünle durmaksızın demleniyordu... tedirgin bedenimse için için kanıyor; zihnim vehimlerle, sancılarla savruluyordu. Yüzüme inen ise korkunç bir gülümseyiş ve kanlı haykırıştan başkası değildi! Suretimi gören, içimdeki savaşı bilmeyen; sevinçliyim zannediyordu, oysa ben, her an biraz daha ölüyordum...
ama mutlak yalnızlığınızın, her yeri kuşatan boşluk duygusunun, varlığınızın acı ve kesin bir felakete doğru yaklaştığı sezgisinin sizi somut bir ıstırap haline sürüklemek için yarıştığı o anların gitgide daha sık bastırmasını gerçekte hiçbir şey engelleyemez
Kolay bir saadet mi, yoksa insanı yükselten bir ıstırap mı daha iyi?
"Şimdi hülyaya gömülmüş ölüyüm;
Ne gelen var, ne giden var, ne soran.
Istırap yaylasıyım, gam çölüyüm;
Esiyor sadece gönlümde boran."
— Şu anda ölmeyi isterdim. Bu ıstıraptan kurtulmak için ölmekten başka çarem yok. Ama sonra öteki dünyada da aynı ıstırabı çekmeye devam edeceğimden korkuyorum.
— Çekmeyeceksin! Öteki dünyada savaş yok, haydutlar yok. Istırap çekmek de yok.
— Nereden biliyorsun? Hiç orada bulundun mu?
— Neden bu kadar bağırıyorsun?
Yedi Samuray
"Bir sefer mutfakta tencere tava arasında ağlarken görmüştüm onu. Alakasız yerlerde ıstırap çekmek ıstırabı ikiye katlar. Bir mezar başında ağlamak çok daha makuldur, kimse neden diye sormaz."
Organik bir acı ve huzursuzluk yüzünden ıstırap çekmekte olan bir insanın dışsal dünyada bulunan şeylere yönelik ilgisini, o şeyler kendi acısı ile ilişkili olmadıkları müddetçe kaybettiği evrensel olarak bilinen ve bizim de tabii olarak kabul ettiğimiz bir gerçektir. Daha yakından yapılan gözlemler de bize bu kişilerin aynı zamanda sevgi objelerine yönelik libidinal ilgilerini yitirdiklerini de öğretmiştir. Kişi acı çektiği müddetçe sevmeyi bir kenara bırakmaktadır...
Narsisizm Üzerine
Sigmund Freud
Tık tık tık !
- Kim o?
- Merhaba
- Merhaba buyurun?
Harekete geçmiş aptal varlıklardan oluşan yoğun, dağınık bir kalabalık vardı, bağıra çağıra yürümelerini, böyle şeylere yabancı bir insan olarak ilgisizce seyrettim. Birden içim bulandı. Yeteri kadar pis bile değiller. Gerçekten ıstırap çekenler böyle sürüler halinde dolaşmaz, gruplar kurmazlar. Acı denen şey yalnız başına çekilir.
Tuba
@Tubakyc
·18 Nisan 21:43
Bir keresinde, şimdi hüzünle hatırladığım bir işçi eylemine denk gelmiştim. Ne derece samimi olduklarını bilemiyorum ( çünkü kendi kendiyle kalmış bireyin ve sadece onun gerçek anlamda düşünme yetisine sahip olduğu göz önüne alınırsa, toplu hareketlerin samimiyetine ikna olmam çok zor).
"Istırap çekerken yalnız olmak, sığınacak bir göğsü bulunmamak, güvenecek bir gönüle, bir sevgiye malik olmamak ne elim bir şey!"