Pastoral şiire sürükleyen şair: Pablo Neruda
Bugünkü şair Neruda’yı hazırlayan nitelikler bence doğa ve sevgidir.
İncelik, nezaket... Bulunmaz oldu artık. Resimlerde arar olduk.
Resimlerdeki kişileri, gerçekte olduklarından daha ince ve nazik bulurdum ben.
İtiraf ediyorum
Atalarımdan kalan
Bir avuç sevgiyle geçindiğimi
Uzanıp öpesim geliyor bulutları
Bulutların ötesinde gözlerin..
Dionysos (ve ben) mutlu...
Benim doğduğum yerdir burası. Üzüm bağları vardır Parral’da; şarap akar buralarda.
Pablo Ankara'yı da ziyaret etmiş galiba...
Burada yağmurlar soğuktur, inatçıdır, gri gökyüzünden aralıksız inerler toprağa.
İşte bu dünyadan, bu sessizlikten çıktım yola ben... Dünya için şarkılar söylemeye.
Sessizlik, bu bitkiler ülkesinin yasasıdır...
Burası dikine bir dünya; kuşlardan bir toplum, yapraklardan bir kitle...
İnsan, hayatında bazı şeyleri unutur. Benim de
hayatımda unuttuğum anılarım vardır. Onlar toz
olmuştur ya da kırılan bir bardağın artık
birleştirilmeyen parçaları gibidir.
Benim anılarım, hayaletlerle dolu bir galeridir.
Belki ben kendi hayatımı değil de, başkalarının
hayatını yaşadım. Bu sayfalarda geriye bıraktığım
anılar arasında bazıları sararmış yapraklar gibi yere
düşecek, ölecektir. Oysa, bazı anılarım zamanla
yeniden canlanacak, yeniden hayat bulacaktır.
İtiraf ediyorum
Dünyanın bütün zenginliği önüme serilse, o örgülü saçları dağıtamaz, canımı kurtarmak için bile olsa o çok değerli küçücük ayakkabıları çıkarıp atamazdım! Bu acar çocukların yaptığı gibi oyun olsun diye onun beline sarılmazdım. Yapsam, ceza olarak kolumun öyle kalmasını beklerdim. Yine de dudaklarına dokunmak isterdim; sadece, sadece dudakları aralansın diye ona soru sormak isterdim. Yere indirdiği gözlerinin kirpiklerine, yüzüm kızarmadan bakabilmek, bir santimi bile paha biçilmez bir yadigâr olacak o saçlarını çözmek isterdim. Uzun lafın kısası bir çocuğun serbestliğine sahip olup değerini bilecek kadar büyümüş olmayı isterdim. İtiraf ediyorum.
Sayfa 55
