Pencerenin önünde karşı karşıya oturup saatlerce dışarıya seyreder, hiçbir şeyi konuşmaz yalnız ara sıra birbirimize bakıp gülerdik. Onu hastalığı ve beni mutluluğum çocuklaştırmıştı.
Elinin tersiyle sildi gözyaşlarını. Avucunun içinde taşıdığı şefkat duygusuna ihtiyacı yoktu o an. Kızmak istiyordu Nazım'a ama şefkat kızmanın en büyük engeliydi bunu iyi biliyordu.
Bu şiiri yazmamış olmayı dilerdi . Kötü bir kabusun izleri gibiydi tüm kelimeler. Piraye'nin kırılmış güvenin esiriydi bu şiir. Onun yerinde hangi kadın olsa bu isyan halini yaşardı.
Herhangi birinin bana bir adım kadar yaklaştığını görüp ümitlere düşsem, hemen kendimi topluyor "Hayır, hayır, o bana daha çok yaklaşmıştı. Aramızda artık mesafe bile kalmamıştı.Fakat işte sonu!" diyordum.
İyi ki o yollardan geçtim. İyi ki düştüm. İyi ki ihaneti gördüm. İyi ki sevdim. İyi ki yenildim. Beni ben yapan her şeye, iyisi ve kötüsüyle beraber teşekkür ederim. Bütün yorulmuşluklara rağmen hayat hâlâ güzel. Ve ben artık, bunlarla beraber benim. “Yaşamak, daima umrumda olacak "