intihar edenlerin soğuk bedenlerine bakanlar, orada, çiçeklerini soldurmamak için uzunca bir süre direten küçük bir bahçe göreceklerdir. solmaya başlamadan önce dünyayı bir kalp yangınına çevirecek kadar renkli, hayatı mutluluktan sarhoş edecek envai çeşit koku salan bir sürü çiçek, nasıl olmuşsa bir ölüm korosunun uğultulu enstrümanlarına dönüşmüşlerdir. azcık suyla canlanmasını bilen, azcık itinayla hemencecik gülümsemeye razı bu çiçek bahçesinin etrafından öteki insanlar hiç mi geçmemişlerdir? çiçeklerini, zalim bir bahçıvanın elinden kurtarmak için didinip duran o küçük bahçenin, kurtuluş umuduyla, köklerine su yerine zehirli ve bulanık sıvılar dercettiğini gören hiç mi kimse çıkmamıştır? elbette az buçuk ilgi duyan çıkmıştır. ama o gecikmiş ilgi, susuzluktan takati kalmayan köklerdeki son direncin de kırılmasına sebep olmuş, yaşamak için hâlâ bir şansı bulunan çiçekleri, yarım yamalak iyi niyetine kurban etmiştir...
“Eğitime gelince, bu eğitim pek kötü olmalı çünkü onun kafasına kazıdığınız tüm ilkeleri yeniden oluşturmak zorunda kaldık burada biz; onun mutluluğuna hizmet eden bir tek ilke bile yok, saçma ya da kuruntu ürünü olmayan bir teki bile yok. Sanki varmış gibi Tanrı'dan söz etmişsiniz ona; gerekliymiş gibi erdemden bahis açmışsınız; din demişsiniz, sanki tüm dini ibadetler güçlülerin sahtekârlığından ve zayıfların aptallığından başka bir şey olabilirmiş gibi; isa demişsiniz, sanki bu salak, bir düzenbazdan ve hergeleden başka bir şeymiş gibi! Düzüşmenin günah olduğunu söylemişsiniz ona, oysa ki düzüşmek yaşamın en zevkli eylemlerinden biridir; onu ahlâklı kılmak istemişsiniz, sanki bir genç kızın mutluluğu sefahatte ve ahlâksızlıkta değilmiş gibi, sanki tüm kadınların en mutlusu tartışmasız biçimde pisliğe ve hovardalığa gırtlağına kadar batmış olan değilmiş gibi, tüm önyargılara en iyi meydan okuyan ve onurla en fazla dalga geçen değilmiş gibi! Ah, yanılıyorsunuz, yanılıyorsunuz madam! Siz kızınız için hiç bir şey yapmadınız, doğanın buyurduğu yükümlülüklerin hiçbirini onun için yerine getirmediniz: Eugénie size ancak kin borçlu.”
…Lev Tolstoy haklı olarak şu sözleri söyler: “Hayattaki düzensizliklerin en büyük nedenlerinden birisi şudur ki, herkes hayatında refaha kavuşmayı arzu eder; fakat hayatını çalışarak iyileştirme, daha iyi bir biçimde düzenleme ihtiyacını hissetmez.”
Herkes hayattan bir sey almak ister ancak ona bir şey vermek istemez. Çoğu kimse hayata menfaatçi,
Sayfa 52 - Karbon KitaplarKitabı okudu
