Kısasa Kısas ya da "Çok Kullanılmış Erkek Evlat"
Colette! Evet, Colette. Dul, Karadul! Dansını beğenmediği erkeğini afiyetle yerken, ceza ya da ecza olsun için, aynı zamanda, kendisini de yeyip -tüketen, kara, kapkara bir dul! Tam sekiz gözlü, ruhu tavan arasında ama çatlaklardan sızan ışık hüzmelerinden , sürekli ruhuna yeni yollar bulup kendini yeniden kuran ama tam iyileşiyorum derken de
Sertap Erener son şarkısında söylediği gibi ben de böyle iyileşiyorum…
“Gerçek olanı gözler göremez” sözünü kitapta göz sürerken gerçek diye bir şeyin olmadığına, hep bir gerçek üreticisi olduğuna inandığımı fark ediyorum.
Her şey gerçek olmayacak kadar güzel başlamışken, olayların can kaybına kadar varmasından elbette herkes gibi ben de büyük
İNCELEME OLUR YA DA OLMAZ, HİSSETTİKLERİM.
Asıl hayat teferruattan ibarettir.
Bizim mantığımız ile hayatın mantığı asla bir tutmaz..
Kendime söyleyemediklerimi söyledi bana, kendime de getirdi, pusula oluverdi. Yaşanılan o acının, o kendini bilmezliğin, o ayrılık sonrası sersemliğin tanımı bu.. "iyileşmiştim ya ben, nerden çıktı şimdi bu kitap."
Bir şeyin geçmiş olması diyaloglardandır, nasıl oldun? -iyileşiyorum..Oysa geçen şey geçmesi gereken bir şey olmuyor çoğu zaman. Durup bakıyorsun, geçen zaman, dağlardan, ovalardan, yollardan geçen beden: bedenden geçemeyen anlar, anılar...yaşamın her anında bir kesit aslında. Bu günü var eden, duygular bir ses, dinlenen bir şarkı, okunan bir söz, burna dolan bir koku... Yarını dümdüz düşünemediği gibi, bu günü de var edemiyor insan, var oluşu an üzerine kurulu olmasına karşın.
"Kalkın arayın sevdiklerinizi, yarına iyilik bırakmak, yarını iyileştirmek için..."
Koca bir yükün gittiği zamanları hatırlatıp üzmüş olsa da.. acıyı bu kadar güzel bu kadar bizden yazan o efsane kahramanımıza diyorum ki "sen hiç ölmedin."
~
William Shakespeare'den / kaybettiği yerde bekleyenlere..
Kader mi aşkı kovalar, yoksa aşk mı kaderi,
kimseler çözemedi bu bilmeceyi..
hoşça kal!
değerin çok yüksek, tutamam seni,
sen ancak görenleri seversin, ben körüm.
Sen ne kadar kalsan da geliyorsun benimle..
Ben ne kadar gitsem de kalıyorum seninle...
Öğret bana,
nasıl unutulur düşünmek? oysa benim
ruhumda savaş var, durmadan ölüyor.
Kitabı bitireli sadece bir kaç dakika olmuşken, kitabı okuduğum sürecin aksine bunun hakkında yazmalıyım diye düşündüm. Nermin Yıldırımla tanışmamıza iyi ki vesile oldu "Unutma Dersleri". Kitabın sadece adı bile kalbimi titretmeye yeterken, kalbin kırılışını veyahutta bunun tabiliğini kendi lisanımda bi yazardan okumak beni çokça
MASA DA MASAYMIŞ HA!
"Doktor kansızlık der ben sensizlik."
Ne bileyim bunun için bile okunur Edip Cansever. Bir cümle daha hatırlıyorum ondan: Bana kimse mutluyum demesin... Basit ama gerçek bir duygu. Bir kez olsun bunu içten içe düşünen bilir, anlar. İfadeleri çok özeldir. Kendi enkazında kendine ses veren bir yıkıntı gibiyim... İşte. Duygularını ifade
Kitabı aşırı beğendiğimi söyleyemem. Dört ayrı başlıktan oluşmakta.
Birinci kısım (sancımak) tamamen travmalar üzerine ve bence babasına seslendiği bir bölüm. Şairimiz babasından yeterli sevgi görmediğini açıkça gördüğümüz bir bölüm.
İkinci kısım (sevmek) ise sevmek ve sevilmekle alakalı adından da anlaşıldığı üzere. Bir sevgiliye sesleniş var ve okurken kendimi buldum çoğu yerde.
Üçüncü kısımda (kırılmak) ise bir ayrılıkla karşılaşıyoruz. Belli ki derinden sarsan bir ayrılık çünkü şairimiz kendisiyle savaş verdiğini anlayabiliyoruz çelişkilerinden. Bir yerde iyi ki bitti edasında dolaşırken bir yerde geri dön çığlıklarını duyabiliyoruz.
Dördüncü kısıma (sağalmak) bir şarkı yapılsaydı eğer Sertab Erener - İyileşiyorum olurdu muhtemelen. Şair burada okuyuculara daha çok sesleniyor.
Kısacası okunur mu? Okunur, faydalanılır. Kadın okuyuculara daha çok hitap ettiğini düşünüyorum. Erkek okuyucularımız için de büyük kayıp olmadığını belirtiyim.
