Birazcık çocukluk düşüncelerimden bahsetmek istiyorum..
Ben küçük bir kızken babasına aşık olan biriydim.Ama ne yazık ki babamla kalamazdım çünkü o çalışıyordu ve annem ile ben anneannemgilin evlerinde kalıyorduk.Babam Adana'da çalışıyor ve hafta sonları geliyordu. Böyle 2 gün kalması bile beni o kadar çok mutlu ediyordu ki annemle uyumalarına bile izin vermiyordum. Hatta hatırlıyorum 1 hafta gelememişti çok üzülmüştüm , çok ağlamıştım diğer hafta geldiğinde benimle uymuştu küçücüktüm elini yastığın üzerine koyardı onun eli benim yastığım olurdu hatta biz birbirimize ''iyi geceler öpücüğü'' vermeden uyumazdık .Babam sabaha karşı yola çıkardı , yola çıkmadan beni uyandırır ve öperdi ben var ya böyle babamın öptüğü yer geçmesin diye yüzümü yıkamazdım , yatağa diğer taraftan yatardım. Saçlarımı bile açmazdım yanağıma değer de iz silinir diye.Ben hep babasına aşık bir kızdım ki hala öyleyim.
Sanırım küçükken de bunun bilincindeydim. Genelde bence kızlar babalarına benzeyen adamlara aşık olurlar bende öyle bir adama aşığım.
Her şeyi tek başına yapabilen bir tek babası olmadan hiç bir şeyi yapamayan bir kızım . Hala babasını işten bekleyen babası işten gelince koşa koşa kapıyı açıp üzerine zıplayan o küçük kızım. Sanırım hiç büyüyemeyeceğim. Hep babasına aşık bir kız olarak kalacağım...