Vahşi hayatta merhamet diye bir şey yoktu. Merhamet korku sanılırdı ve bu yanlış anlama, ölüm getirirdi.
Ya sen öldürürsün ya da seni öldürürler, ya sen yersin ya da seni yerler; yasa buydu.
"Demek töre buydu. Dürüstlük sökmüyordu. Bir kere yıkıldın mı, sonun geldi demekti. Öyleyse, hiç yıkılmamaya bakacaktı."
Sayfa 23 - Can Yayınları
Tekdüze bir hayattı, makine gibi bir düzenle devam ediyordu. Günler birbirinin neredeyse aynısıydı.
Sayfa 41 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Makine düzeniyle işleyen sıkıcı bir hayattı. Her gün, tıpkı ötekine benziyordu.
Merhamet, daha nazik iklimlere karşı has bir şeydi.
Öfkesi acıydı ama kör değildi.
Ölümün bir hareketsizlik, yaşayanların hayatlarından çıkıp uzaklara gidiş olduğunu biliyordu. Ve John Thornton'un öldüğünü biliyordu. Bu onun içinde bir boşluk yarattı. Açlığa benzer bir boşluk. Ağrıyan, ağrıyan hiç durmadan ağrıyan bir boşluk. Hiçbir yemeğin doyuramayacağı bir boşluk.
Eski özlemler göçebe misali gelip gidişiyle, alışkanlıklar zincirini aşındırıp zayıflatıyor.
Görüntüleri ve sesleri okurdu. Tıpkı insanların kitap okuduğu gibi.
Sayfa 103 - Can yayınları -21. BaskıKitabı okudu
Sevgiyi bulmuştu ilk defa. Gerçek, candan, içten sevgiyi.
Sayfa 82 - Can yayınları -21. BaskıKitabı okudu