"Japonlar, değer verdikleri bir eşya kırıldığında, kendilerine bakmayı sevdikleri bir ayna ya da anneannelerinden miras bir vazo mesela, tamir ederlerken kırılan parçanın yerini altın tozuyla doldururlarmış. Hiç kırılmamış gibi görünmesini değil, aksine kırılıp yapıştığı yerin parlamasını isterlermiş. Bir eşya, bir insan, bir ruh yaralandığında, yüklendiği hatıraların, kıymetini artırdığına inanırlarmış. Bir defa kırılan artık kırılmıştır, haklısın. Ama kendine ve hayata tutunmak için mücadele ettiği kadar güçlüdür de. Düştüğümüz yerde kırık mı kalacağız, yoksa parçalarımızı birleştirip yeniden tam olmak, başka türlü bir tam olmak için çabalayacak mıyız, mesele o. Anlıyor musun?
Japonlar , meiji restorasyonu sonrası tek ulus kimliği yaratmak amacıyla ryukyulular ve aynu halklarını asimile etti.
Dillerini ve varlıklarını hiçbir zaman resmiyette tanımayan Japonya sistematik bir şekilde bu halkları ve dillerini yok etti.
Coğrafyalarına el koydu.
Japonlar, ortalama 5 m2'lik bir tarım alanında, bir kişiyi bütün yıl besleyecek kadar besin üretebiliyor. Japonca alan birimi bir Se(ar ya da 100 m2) büyüklüğündeki en küçük tarladan 20 kişiyi beslemeye yetecek ürün alıyorlar. Türkiye'deki ortalama tarım veriminin tam 10 katı.
