Jennifer L. Armentrout

“Orada dikilip duracak mısın yoksa gerçekten bir işe yarayacak mısın?” diye söylendi Tink, Ren’e. “Benim için kutuları yerden alır mısın?”
“Tink,” diye çemkirdim.
“Kutuları ben alırsam, onları bahçeye fırlatıveririm,” dedi Ren.
Tink ellerini yanaklarına vurarak aniden geriye sıçradı. “Buna cesaret edemezsin.”
“Hem de öyle bir ederim ki.”

“Yaşıyor.”
O ses. Vay canına. Derin. Kusursuz. Kültürlü. Çekici.
“Şimdi de gözlerini ayırmadan bana bakıyor. Biraz sinir bozucu. Bir sosyopatın boş bakışlarına benziyor.”
Homurdandım.
“O kim?” diye sordu başka bir ses ve evet, konuşan Harris’ti. “Monitörden kim olduğunu anlayamadım; gözlüklerim de gözümde değil.”
Harris gözlükleri olmadan iki metre ötesini göremezdi.
Yeşil Gözlü’nün bakışları yeniden benimkilerle buluştu ve yüzüne geniş bir gülümseme yayıldı. Lanet olsun. Şu gamzelerden her iki yanağında da birer tane vardı.
“Nerden bileyim? Cesur filmindeki pilice benziyor. Şu kıvır kıvır kızıl saçları olana.”
Ne? Hadi ordan!
“Ama çok güzel mavi gözleri var.”
Ama. Ama? Bunu, bir Disney karakterininkine benzeyen kıvırcık saçlara sahip olduğum gerçeğini telafi ediyormuş gibi söylemişti.
“Lanet olsun,” dedi Harris. Ayak sesleri merdivende yankılandı. “Ivy Morgan olmalı.”

"Bana asla bir şeyini bağışlamak zorunda değilsin," dedi Chandler.
"Ama istediğin her şeyim senin olabilir. Sonsuza dek seninim."

"Kovalamayı severim, Alana."
"Kovalanmayı sevmem."
"Kovalayan ben olursam seversin. Seni kovalayacağım. Ve seni yakalayacağım."

Kahretsin, onu beğeniyordu. Ama göğsünün içinde kalbinin nasıl çarptığına bakınca 'beğenmek' hislerini açıklamak için zayıf bir sözcük gibi kalıyordu.