Jennifer L. Armentrout

Bir insanı, bazen aileden bile olsa hiçbir zaman gerçekten tanıyamazsın, insanlar sana görmeni istediğin yüzlerini gösterirler. Bunu unutma.

İnsanlar her haltı söyleyebilir. Ne istiyorlarsa düşünebilirler ama senin nasıl hissettiğine karışamazlar.

İki tür sonsuza dek vardı.
İyi-Kötü.
İyi olan sonsuza dek bir yalandı ve bunu erken yaşta öğrenmiştim. O türdeki sonsuza dek, kelimenin hem gerçek hem mecaz anlamıyla alevlerin içinde son buluyordu. Ne kadar sıkı tutunmaya çalışırsan çalış işe yaramıyordu, o türdeki sonsuza dek parmaklarının arasından kayıp gidiyordu. Kötü türdeki sonsuza dek ise bir hayalet ya da bir gölge gibiydi. Ne olduğu önemli değildi. Her daim arka planda durmaya devam ediyordu

O kısacık anda, bir saniyenin küçücük bir diliminde, Roth'un altın rengi gözleri benimkilerle buluştu. "Özgür irade, ha? Kahretsin. Berbat bir şey." Sonra gülümsedi -bana gülümsedi- ve bu, derin gamzelerini ortaya seren,gerçek bir gülümsemeydi. "Seni bulduğum anda kendimi yitirdim."
Sesim çatladı, kalbim de ...

Bazen yalan söylemek en kolay şeydi, özellikle de kendime yalan söylüyorsam. Gerçeği yüksek sesle söylemekse, bir daha asla geri alamayacağım anlamına geliyordu.