Reggie her zaman sessiz bir çocuktu; aile içinde bile.
Bunun sebeplerinden biri de nerede ne söylenmesi gerektiğini bilmemesiydi. Sözcüklerle arası pek iyi değildi, ona düz ve birbirine bağlı çizgiler gibi değil de, tökezleyen bloklar gibi geliyorlardı ve doğru sözcükler aklına sadece gece zihninde yaptığı konuşmaları tekrarlarken geliyordu.
Tabii o zaman da çok geç kalmış oluyordu.