Yazar Natalia Ginzburg, Pavese’yi ölümünün ardından şu sözlerle anmıştı: “Üzüntüsü dışarıdan bakıldığında bir oğlan çocuğununkini; ayakları hala yere basmayan ve kendi çorak, yalnız hayal dünyasında gezinen bir oğlan çocuğunun vurdumduymaz melankolisini andırırdı.”