Öfkeliyim, hüsrana uğradım ve kalbim kırıldı. Tüm bu nedenlerden ötürü ondan nefret etmek istiyorum. (...) Ama ondan nefret edemiyorum. Yalnızca nefret edemeyecek kadar üzülüyorum.
... son birkaç yıldır risk almaktan korktuğum, izin isteyemeyecek kadar utangaç olduğum ya da hiç cesaretim olmadığından kaçırdığım onca şey için pişmanlık duyuyorum. Sonuçta bu benim “yalnız ve değerli yaşam”ım.
"On yedi yaşındayken yazdığım şeyleri okumak istemezdim.”
“Neden?”
“O zamanlar nelere gereksiz yere çok fazla önem verdiğimi görüp bundan utanırdım. Büyüdüğün zaman hayat çok farklı."