İnsanlar yaşanan ana daha büyük bir dikkatle bakıp önem vereceklerine, hayal güçlerini geçmişte yaşadıkları bir acıyı hatırlamak için daha gayretli bir şekilde kullanıyorlar.
"Ah, insan öyle fani ki, yaşadığından gerçekten emin olduğu bu dünyada bile, varlığının tek bir gerçek iz bıraktığı bu dünyada bile, sevdiklerinin ruhunda ve hatıralarında o da sönüp kaybolacak, hem de çok çabuk!"
Kalbime küçük ve hasta bir çocuğa bakar gibi bakıyorum; her arzusunu yerine getiriyorum. Bunu başkalarına söyleme; bundan dolayı beni ayıplayacak insanlar çıkabilir.
“Eğer insanlar imgelemleriyle geçmişteki kederin anılarını çağrıştırmak uğruna bu denli çaba gösterecekleri yerde, kayıtsız bir şimdiye katlansalardı, çektikleri acı daha az olurdu.”
"Yanımda oluşu, yazgısı, yazgıma kayıtsız kalmayışı, kurumaya yüz tutmuş göz pınarlarımdaki son yaşları da döküyor.
Perdeyi kaldır ve arkasına geç ! Hepsi bu ! Bu tereddüt, bu ürkeklik niçin ?