“Bazen beklemek lazım, en güzeli için”
-Senin yerinde olsam,bu işte vazgeçerdim
- Benim yerimde olmadığına göre, vazgeçmiyorum.
Onu düşünmekten kendimi alamıyorum, şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi.
İçi dışı bir olmayan insanlarla yaşamak dünyanın en zor şeyidir. Bunun dışında her şeye katlanabilirim, ama buna asla.
Seninle birlikte olduğum sürece kadar her şey o kadar güzeldi ki. Bütün hayallerimin ötesindeydi. Bir çocuğun yüreğine olgunlaştırmak, çocukluk düşlerinin içinde yaşamak her kurbağaya kısmet olmaz.
Fabrika bir ejderhaydı; her sabah insanları yutan, akşamlarıysa yorgun insanlar kusan bir ejderha.
Büyükleri anlamak bazen ne kadar da zordu!
Ağlamam kolay kolay geçmeyecekti.
Böyle duygusal bir çocuk olursan hayatta daha çok ağlarsın...
Uyuyalım. İnsan uyudu mu her şeyi unutur.
Sayfa 52Kitabı okuyor
Hepimiz büyüktük, küçük parçalarla aynı üzüntüden payını alan büyük ve hüzünlü kişiler
“Her şeyi severim. Evde hepimiz, ne varsa sevmeyi öğrendik.”
Kastettiğim onu kalbimde öldürmek. İyiliğini istemekten vazgeçmek. Derken bir gün ölüp gidecek.
“Uyuyalım.İnsan uyudu mu her şeyi unutur.”