glsmoz
@jstsmn
503 okur puanı
Mayıs 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Gururla ve hoşnutluk içinde kendini acıya garketmek, acıyı yok etmek ya da azaltmak için hiçbir çaba göstermemek bilincin sorunlu olduğunun işaretidir.
Acıyı yaratan tanrı insana tıp ve ibadet yoluyla bu acıyla mücadele olanaklarını da vermiştir. İnanan insan sabırlı ve dirençli olmalıdır. Her felaketin ve mutsuzluğun bir ilacı vardır; her acının bir tesellisi bulunur ve mümin acısını ölçüp biçmeye kalkmadan çare aramalıdır.
Okur Takip Önerileri
Pathos (acı) ethos’a (ahlak) dönüşmez.
Acı bir ceza değildir, bir kurtuluş yolu ya da özel bir lütüf da değildir.
Eyub’un öyküsü acı çeken insanın içinde bulunduğu korkunç yalnızlığın karşısına güven ve inancı koyar. Tanrının bulunduğu konum insan idrakiyle ölçüşemez kesinlikle ama bu, onun insanı yalnızlığa terk ettiği ya da yarattığı dünyada bir kaosun hüküm sürdüğü anlamına gelmez. Tanrının suskunluğu inanan kişiyi umutsuzluğa düşürmemelidir.
İçe kapalı bir dindarlık ötekini dikkate almadığı takdirde inancın sadece gölgesidir.
Acı, herkesin liyakatine göre ödüllendirilmesi ile ilgili rahatlatıcı hesaba denk düşen bir şey değildir. Aman vermeyen kötülük insafsızca çöker insanın üstüne.
Acının bir anlamı varsa da insanın kavrayışının ötesindedir bu ama asla boş, yararsız ve nedensiz değildir.
Eyub’un acısına katlanamaması, nedenini anlayamamasındandır.
Tanrı karşısında hiçbir insan masum değildir. Arkadaşlarının, Eyub’u, günah işlediğini kabul etmesi için razı etmeye çalışmaları birdenbire açıkça iyi’nin cezalandırılabileceği ya da kötü’nün ödüllendirebileceği olasılığını getiren bir düzene karşı günah işleme korkularından gelir.
İnsan cennetin doğusuna sürmeden önce ne acı, ne hastalık ne ölüm vardır. Mutsuzluk, insan ve kutsallık arasındaki kopuşun bir sonucudur.
İlk başta acıdan habersizdir insan, dünyayla arasında hiçbir kopukluk yoktur. Istırap cennete yabancıdır. İnsan baştaki bildiğini bozarken yeni yaşam biçiminin kırılganlığını tanır. Acı, bilincin ortaya çıkışının bir sonucudur. Tanrı’dan kopan insan kendi kaderinden tamamen sorumlu olur.
Sessiz, kaskatı gizler, kalplerimizin muzlim kaşanelerine kurulmuşlar: zorbalıklarından usanmış gizler: alaşağı edilmeye istekli zorbalar.
Zaman onları dağlamış, bukağılamış, dışladıkları sonsuz olasılıklar odasına yerleştirmişti.