Duyularımız mesafenin halleridir:
Görmek için uzaklık, dokunmak için yakınlık gerekir örneğin.
|Kaan H. Ökten
NAZİLERİN ELİNDE FELSEFE ve IŞİDÇİLERİN ELİNDE DİN
“Dolayısıyla Dasein’ın eksistensiyal-zamansal analizi de, varlık kavramı üzerine esaslı bir tartışmanın çerçevesi dahilinde kalarak yine tekrardan bulunmayı talep etmektedir bizden” ( Varlık ve Zaman, Heidegger, çev: Kaan H. Ökten, Agora Kitaplığı 2008, s. 10)
Anlaşılan o ki bu ‘varlığın filozoftan bir şeyleri araştırmasını talep etmesi’ geleneği
Biz ölümün kucağına birdenbire düşüvermiyoruz, kucağına doğru yavaş
yavaş yürüyoruz. Ölmekteyiz her gün. Her gün
yaşamımızın bir parçası kopup gidiyor bizden. Biz büyümekteyken bile, geriliyor yaşamımız. Bebekliğimizi yitirdik, çocukluğumuzu yitirdik, sonra da gençliğimizi. Bu güne değin nice zaman geçtiyse, yok oldu gitti hepsi. Yaşadığımız bu günü de ölümle ortaklaşa yaşıyoruz. Nasıl ki su saatini yok
eden son su damlası değil de, o son damlalardan akıp geçenlerdir; tıpkı öyle, yaşamı bıraktığımız o son saat de, tek
başına ölümü sağlamaz, tamamlar sadece yaşamımızı. İşte
o zaman ölüme ulaşırız, ama zaten ne zamandır ulaşmakta
değil miydik ölüme?
Kaan H. Ökten