"Yaşamak her şeyden önce gökyüzünün varlığını başının üzerinde kabul etmeye hazır olmak demektir."
"Umut beslemek için birbirimizden başka kimsemiz yok."
Dost dediğin, insanın daha net görmesine yardımcı olur.
Şansının farkında olmayan biri asla sevgiyi hak etmez.
İki tren ayrı ayrı, kendi yollarında giderken bir garda göz göze gelmek kadar beter bir sevda yoktur.
Şeriat ile yönetilen bir ülkede kadın olmak
Öte yandan, çador giymek istemiyorum. Vurulan semerler içinde en aşağılayıcısı bu. Bir Nessos gömleği bile, yüzümü örtüp kimliğimi yok ederek beni eşyalaştıran bu uğursuz kılık kadar zedeleyemez onurumu. Burada en azından ben benim. Sefalet ve yıkım arasında bir yürüyüş uğruna adımdan, yüz çizgilerimden, gözlerimin renginden ve dudaklarımın biçiminden vazgeçmemi isteme benden; bir gölge bile değil, düşman bir dehlize salıverilmiş bir elbise hışırtısı olmamı isteme.
Ne karanlığa, ne gün ışığına, ne oturmaya ne de ayakta durmaya, ne ihtiyarlara ne de çocuklara, ne insanların bakışına ne de bana dokunmalarına tahammülüm var. Kendime zor tahammül ediyorum. Yoksa zincirlenmesi gereken bir deliye mi dönüşüyorum.
Anamız ağlaya ağlaya huzur kavramını yitirdik sonunda.
Kimse yağmurların mucizesine, ilkbaharın büyüsüne, özellikle de güzel bir yarının şafağına inanmıyor; insanlar çıldırdı; geceyle yüzleşmek uğruna gündüze sırt çevirdiler.
Ses
"Kabil'in kırlangıçları, gökyüzünde özgürce süzülen kuşlar değil, hapishane duvarları arasında kanatları kırılmış kırlangıçlara dönüşmüş. Ruhumda açılan yara, zaman geçse de kanamakta. Elim, renkli boya tüplerini kavrayacakken, çaresizce havada asılı kaldı. Ne resim yapma özgürlüğüm var ne de içimde coşkulu kıvılcımlar. Lakin kalbimdeki kırlangıçlar sonsuza dek umutla, özgürce süzülmeye devam edecekler. Varlığım bir toz bulutu, sert bir rüzgârda tozanlarına ayrışarak dağılıp gidecek bir toz bulutu."
Sayfa 38 - Parma KitapKitabı okudu
