Mutluluk eğer mutlu olmaya layık kılan şeyle uyum içindeyse kabul edilebilir.
Mutluluk eğer mutlu olmaya layık kılan şeyle uyum içindeyse kabul edilebilir.
bu kitaba inceleme yazılmaz (mesleğin de olsa yazılmaz)
Püritan ideolog William Prynne, 1633 tarihli tiyatro karşıtı Histrion-mastix'inde, bu şeytani oyunu çevreleyen efsaneleri anlatmış, eserin ilk gösterimi sırasında “kehanetle oynayan” seyirciler ve aktörlerin varlığından ve “sahnede Şeytanın görünür bir tasvirine" yer verdiklerinden bahsetmiştir. Kendisi bu tür teatral suç yoğunluklarına
Marx, bürokratik olmayan yaklaşımın halk üzerindeki etkisini çok iyi dile getirmiştir: “Şimdi insan'm insan olduğunu ve onun dünyayla ilişkisinin insancı bir ilişki olduğunu kabul edelim. Bu durumda sevgi yalnızca sevgiyle, güven yalnızca güvenle değiş-tokuş edilebilir. Eğer sanatın tadını çıkarmak istiyorsanız, sanatsal incelikleri edinmiş, bir sanat ortamında gelişmiş olmanız gerekir; başkalarını etkileyen bir kişi olmak istiyorsanız, başkaları üzerinde gerçekten de uyarıcı, yüreklendirici etkisi olan bir kişi olmanız gerekir. İnsana ve doğaya yönelik ilişkilerinizin her biri, sizin iradenizin, isteğinizin ve asıl bireysel yaşamınızın nesnesine uygun düşen, onu dile getiren özgül bir anlatım olmalıdır. Eğer, karşılığında bir sevgi uyandırmaksızm seviyorsanız, yani kendinizi seven bir insan olarak dile getirmekle, sevilen bir insan olamamışsanız, sevginiz çaresiz bir sevgidir, bir talihsizliktir.”
Beyaz bir erkek olan Leon Carmen, kitabı Wanda Koolmatrie adında Aborjin bir kadın kisvesi altında yayımlamıştı. Avustralya Sanat Konseyi'nin finanse ettiği Aborjin yayınevi Magabala Books tarafından yayımlanan kitap 1995'te Dobbie Edebiyat Ödülü'ne layık görüldü. Fakat iki yıl sonra gerçek yazarı ortaya çıktığında, kitap satıştan kaldırıldı ve satın almış olanlar da paralarını geri istedi. Aborjin romancı Ruby Langford Ginibi, Carmen'i siyahların mirasını ve kültürünü "yağmalamak"la suçlayınca, tüm temsilciler ve yayıncılar da Carmen'e sırt çevirdiler. Pan Macmillan'ın o zamanki yayın yönetmeni James Frazer şöyle diyordu: "Gerçek yazarlarımız varken neden sahtekarlarla uğraşalım ki?" Bir yazar nasıl olur da sahtekar olarak nitelendirilebilir? Sadece belgesellerin, sadece yaşanmış deneyimlerin kabul edilebilir olduğu bir noktaya mı geldik? Hayal gücü nerede ahlaka aykırı düşer?
Sayfa 89
