Sırlar sırlar...
Ya da sır olmayanlar, saklananlar mı, ya da saklanmayanlar.
Nereye yerleştireceği mi bilmediğim parçalar.
Tamamlanmamış yapboz parçaları,
yerleştirince çıkan resimler,
geriye kalan yapbozlar,
yerlerini bilmek.
Ama çıkacak son tabloya bakmamak için avuçlarımın arasında saklamak.
En iyisi beyaz bir çarşaf alıp yapbozun üstünü örtmek, örtünce unuturum tozlanır gider, zamanı geldiğinde de alıp çöpe atarım,
onun yerine yapbozumu sen tamamlasana daha kolay olmaz mı?
Senin beyaz çarşaflarla örtülmüşlerin arasında benimki mi dikkat çekecek, bence masamın yanında olsaydın sen açıp altına bakardın çünkü seni tanıyorum.
İyi geceler
Elbet bir gün vedamız olacaktır...
Ondan sonra her şey çok farklı olacak...
Ya FED tarlada çalışacak ya da üstünüzden para kazanacağız...
Öyle çocuk rızkıyla geliyor diye sallayanlara el pençe açıp bakmayın!
Kendinize dikkat ediniz dostlar...
Bu dünyada iki türlü insan vardır öne çıkıp sorumluluk almayı kabul edenler ...ve kaçıp saklananlar... saklanmak daha iyi
....
Kadın Kokusu..
İnsan, zaaflarıyla, duygularıyla, içindeki büyük manevi boşlukla acı çeken sınırlı bir varlıktır.
Levinas, “var olmak, bir lütuf değil, bir ağırlıktır” der. Varlık acısını dindirmek ve insan olmayı anlamlandırmak, insanlığın temel sorunlarından biri olmuştur.
J.Paul Sartre “İnsan saçma ve anlamsız bir dünyada yapayalnızdır” derken, A. Camus’ye
"Bu kitap bir yerden kaçıp oraya uzaktan el sallayanlara ve bir daha geri dönmeyenlere ithaf olunmuştur.
El salladığı bile görünmeyenlere.."
Bu kitap bir yerden kaçıp oraya uzaktan el sallayanlara ve bir daha geri dönemeyenlere ithaf olunmuştur.
El salladığı bile görülmeyenlere...
Kent, Tepe, Bir Çocuk, Bir Yemin, İki Liman ve Koridor...
Anılar kentlerde yaşar sevdiğim
kayalar asıl yüzlerimiz olur kimi zaman
tüm gökyüzü çiçekler için vardır oysa
rüzgar utangaç bir kızdır
sessizden teninde dolaşır
kokusunu bırakır yasak yolculukların
kan kesmiştir gözleri çocukların
uykularında çekmeceleri yağmalanır
can olur
Kent, Tepe, Bir Çocuk, Bir Liman, İki Yemin Ve Koridor
anılar kentlerde yaşar sevdiğim
kayalar asıl yüzlerimiz olur kimi zaman
tüm gökyüzü çiçekler için vardır oysa
rüzgar utangaç bir kızdır
sessizden teninde dolaşır
kokusunu bırakır yasak yolculukların
kan kesmiştir gözleri çocukların
uykularında çekmeceleri yağmalanır
can olur martıya
İnsan, zaaflarıyla, duygularıyla, içindeki büyük manevi boşlukla acı çeken sınırlı bir varlıktır.
Levinas, “var olmak, bir lütuf değil, bir ağırlıktır” der. Varlık acısını dindirmek ve insan olmayı anlamlandırmak, insanlığın temel sorunlarından biri olmuştur.
J.Paul Sartre “İnsan saçma ve anlamsız bir dünyada yapayalnızdır” derken, A. Camus’ye
Saçların dalgalanmak ister hareket ettiğinde
Ama yasaklanmıştır!
Geride kalıp el sallayanlara gelince..
bilmezler bunu
Ellerin zamanlarla dolu