Gözden kaçırdıklarımız ve farkına varamadıklarımız ne çok! Neden kendi mutlu olma potansiyelimizi göremiyoruz? Oysa o kadar neden varken? Mesela, aç değil, susuz kalmamışız, başımızı örten bir çatı ve yanımızda soluklarını duyduğumuz ailemiz varken. Ve dahi Allah tarafından seçilmiş kullar olduğumuzu hep unutuyoruz, Allah bizi sevmese bu kalbe de sevgisini yerleştirmezdi değil mi? İşte, her şey kalpten geçiyor, kalbimizi yormayalım. Hastalıkları çağırıyoruz kendi kendimize. Kalp her şeye dayanır lakin kendinin bu kadar üzülmesine takat getiremez.