Bu şehir yüzyıllardır erkektir ve kadınları sevmeyi bilmez.
Modern bir mezarlık arıyoruz. Birlikte geçmişi ve geleceğimi gömeceğimiz.
"Ölümle yüzleşe yüzleşe alışır insan ona. Kanıksar!"
Yılanların doyacağını sananlar, yanılırlar.
Meğer ben ölmüşüm... Mezarımı kazıyorlar şu an dışarıda.
Anneannesinin sevdiği erkekle evlenemediğini, dedelerinin anneannelerini kaçırıp zorla aldığını, o erkeğin, boynu bıçakla kesilmiş cesedinin çeşme kenarında bulunduğunu... deli suya aşık annemizin babamızı hiç sevmediğini... sonunda deli suya karıştığını... anlattık.
Özlem... sadece özlem, insanın gözünü bu kadar karartır mı?
Pencereyi kapat anne. Hayır, sinekler değil, artık kelebekler geliyor ışığa. Kelebeklerden korkuyorum anne. Kısacık yaşamları, kocaman dev ağızları var onların. Rengarenk kanatlarının altında korkunç sırlar saklı. Benimle konuşmak istiyorlar. Bir gece uykudan aniden uyanan ve bacaklarımı koparan adamın, babamın adını fısıldıyorlar... deli babamı anne deli babamı bana anlatıyorlar... babam benimle sevişmek istemiş... babam benimle sevişmek istemiş... babam benim bacaklarımı... benim bacaklarımı... benim bacaklarımı onun için kesmiş...
Kelebeklerin söyleyeceklerini duymak istemiyorum anne...
Gelmesinler, karasinekler, rengarenk kelebekler, kimseler, kimseler, kimseler gelmesin... Bacaksız bedenimi, bacaksız bedenimdeki kurtlanmış kırmızı lekeleri görmesinler, aklımın kanını içen karasinekler... kan içerken sevişen... anne... sinekler sevişirken yaşayamam ben...
Bir keresinde gölgeme gömülmüştüm.
Günler geceler boyu gölgemle sevişmiştim.
Korkma, demişti yılan gözlü falcı, kadın böyle bir şeydir.
Aşk diye diye kendini öldürür.
Defalarca ölmüştüm, her seferinde yeniden dirilmiştim.
O yüzden biraz çürük kokar nefesim.
İçimde aşkla terbiyelenmiş cesedim.