Kadın şair

Ahmet Telli 'nin sadece şiirlerini bilirdim, kitabını kütüphanede görünce okumak istedim. On sayfa okuyunca fikirlerinin ters düştüğünü ve kitabı bıraksam mı diye düşündüm. Sonra biraz okudum biraz okudum biraz daha okudum. Ve sanırım bana bir şeyler katan kitaplar arasında kesinlikle bu kitap da var. Başlarken fikirleri ters diye bırakmak istediğim kitaptı, şimdi bitti diye üzüldüm. Düşünün kitabın başındaki benle sonundaki ben arasındaki farkı. Mesela kendini şair olarak bile görmeyecek kadar alçak gönüllü bir insan .Egemenliğe karşı bir insan ama sorarsanız ne dinsiz ne de terörist dopdolu bir insan. Bir de memleketlim yan köydenmiş araştırınca gördüm :). Hayata karşı bir duruşu var . Bir şeylere hep muhalif en çok da egemenliği eline alan herkese . Hatta kendi de muhalif olmasına rağmen kitabında şu yazıyor :
"Bir çocuk varmış ve annesiyle yaşarmış. (Çocuk annesine hep zıt gidermiş ne derse hep zıttını dermiş.)
Bir gün anne çocuğu ile alışverişte iken sokakta değişik kıyafette iki adam yürümektedir. Çocuk merakla sorar :
-Anne, şunlar kim ?
Kadın bakar, bunlar belli ki nöbetten dönen candarma çocuğum.
Çocuk o bildiğiniz hırçın ve inatçı sesiyle :
-Candaracam, candaracaam, candaracaam işte!...
İste muhalif bir kimlikteki şair de benim için budur ."
diyerek devam etmektedir. Papatyaları solunca vicdan azabı çekip kendini affetmeyen de bir yazar aynı zamanda. Bu kitap gerçekten bir bakış açısı daha yakalattı bana. Türkü, şiir, sevgi, aşk gibi konuları kendine dert eden bir adam. Bu izleri bende bırakan bir kitabı yazdığı için Ahmet Telli 'ye sonsuz teşekkürler. :)