Ah, bu insan, ah bu insan denilen mahlûk! Tabiatı, ne canebet bir zindan haline sokmuş. Yanı başımda, bu çocuk olmasa, bu çamurdan yuva, bu aşağının kurt kaynaşmaları, bu yenen, içilen şeylerden sızan geriz olmasa, şu kuru toprak dalgalarının üstünde,bu kızıl akşam aydınlığında hayat, daha ne kadar sade ve asil olacaktı...
Sayfa 84 - İletişim yayınları
Ölmeğe razı olmak... Şimdiye kadar hangi milletten bu kadar ağır bir şey istenilmiştir? Ama içimizden bunu kabule hazır insanlar çıkıyor.
Sayfa 66 - İletişim yayınları
Sanki çılgın bir bestekâr iptidaî bir orkestrada, "Dünyanın sonu"nu çalıyor.
Ne uğursuz bur gece!.. Sanki hiç sabah olmayacak gibi.