İnsan dediğin ne kırılgan öyle...
Hep küsüyor;
daralıyor bir şeylere,
en çok da kendine.
Ezilen duyguların özgürlüğü için savaşmalıyım fakat ne harcanacak vaktim ne de kırılacak bir kalbim kaldı ne yazık ki.
Ne mutlu her şeye rağmen hayata bir şans daha verene.
Avazım çıktığı kadar
Bağır(a)mıyorum.
Doğum ile ölüm arasında omuzlarımıza yüklenen en ağır yüktür toplum baskısı. Genelin bilerek ya da bilmeyerek kabul ettiği prensip, fikir, inanç, davranış gibi ortalama tabuları azınlıkların da kabul etmesi beklenilmekte, tek tipleştirmeye çalıştırılmakta, aksi durumda ise gerek psikolojik gerekse şiddete varacak eylemlerle zoraki bir kabulleniş diretilmektedir. Bu insanoğlunun tamamının içinde bulunduğu, yaşarken farkına varamadığı ama içsel bir şekilde rahatsız olduğu bir sorundur. Bundan tamamıyla kurtulmamız mümkün değil ama en azından "elâlem ne der?" sorusunu kendine sormayarak, sordurtmayarak bir yerden başlayabilirsin.
Her şeyin bir uygun anlatımı vardır. Ama bazen en uygununu ilk seferde bulmak söz konusu olmayabiliyor. Çok düşünmek, ince hesaplar yapmak gerekir.