Kahkaha atıyorum
"Ve önkolların. Onlara bayılıyorum.”
Pekâlâ. Bir daha asla uzun kollu giymeyecektim. Kış zor geçecekti.
Ben kadınım. Anne olduğum için değil, insan olduğum için kutsalım. Muayyen günümde olduğumdan değil, içimden geldiği için ağlıyorum. Hafifmeşrep olduğumdan değil canım öyle istediği için kahkaha atıyorum.
İnsanla ilgili bir giz daha çözüldü: Cinayet, insanı acıktırmasının yanında umursamaz da yapıyor. Ceset fazlalaşınca, insan alışıyor.
Hafifçe, Zeynel'i irkiltmeyecek bir kahkaha atıyorum: İnsan denilen mahlukun alışamadığı şey mi var? Cinayet ne ki? Kabil'den beri cinayet işliyoruz..
Sayfa 252 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
"Evet, yüzüm artık pek az gülüyor. Pek az kahkaha atıyorum. O da ancak kendimi zorladığım zamanlar... Yabancıların yanında. Oysa pek mutsuz olduğumu da sanmıyorum. Yalnız içinde yaşadığım, çevredekileri hayata bağlayan, sevindiren bir sürü şeyden yavaş yavaş -ola ki çabuklukla- kopup ayrılıyorum."
Sayfa 472 - Can Yayınları
