Kahramanın Doğuş Miti

''peygamber kendi ülkesi ve babasının evi dışında onursuz değildir.'' eski deyişi, anne babasını, kız ve erkek kardeşlerini veya oyun arkadaşlarını tanıdığımız insanları peygamber olarak kabul etmenin pek de kolay olmadığından başka bir anlama gelmez.

çocuk, duyguları hiçbir şekilde normal yetişkin bir insan üzerinde incelenemez. bazı ruhsal rahatsızlıklar göz önüne alındığında, normal bireylerin normal ruhsal bütünlüğünün, tam olarak çocuksu aşırıkları ve hayal gücünü aşmış ve unutmuş olmalarına dayandığı söylenebilir, bu yüzden de yol tıkanmıştır.

Mitler kesinlikle kahraman tarafından kurgulanmamıştır, en azından çocuk kahramanlar tarafından; ama
uzun süredir yetişkin insanların ürünü olarak bilinirler.
Ona hız kazandıran, açıkça kahramanın ortaya çıkmasının yarattığı popüler büyüleyiciliktir; insanlar kahramanın olağanüstü hayat hikayesinin, ancak harika bir
çocukluktan geldiğini hayal edebilirler. Ancak kahramanın bu olağanüstü çocukluğu, kendi çocukluklarının
bilincinden, mit yaratıcıları tarafından kurulmuştur; bu
yaratıcılara göre halk-aklının belirsiz fikri nihai olarak
takip edilmelidir. Kahramana kendi çocukluk anılarını
yükleyerek, bir bakıma kendilerini kahramanla özdeşleştirirler. Kendi kişiliklerinde benzer kahramanlar olduğunu iddia ederler. Bu yüzden romansın asıl kahramanı egodur; ego ilk kahramanca hareketiyle, yani babasına isyanıyla, kendisinin kahraman olduğu zamana
dönerek kendini kahramanda bulur. Ego kendi kahramanlığını ancak çocukluk günlerinde bulabilir. Bu yüzden ona egoyu kahraman yapan özellikleri vererek,
kahramana kendi isyanını yüklemek zorundadır. Bu
amaca, çocuksu romansa geri dönerken ve onu kahramana aktarırken, çocuksu motifler ve konularla ulaşılır.
Bu yüzden mitler, tersine dönen çocukluk fantezileri
vasıtasıyla, yetişkinler tarafından yartılır,1 kahramana
mit yaratıcısının kişisel çocukluk anılan verilir. Bu arada, tüm bu sürecin eğilimi, halkın bireylerinin babaya
karşı, kendi çocukluk isyanlarının bahanesidir.

Büyüyen bireyin ebeveynlerin otoritesinden çıkması
evrimin en gerekli ama aynı zamanda en sancılı başarılarındandır. Bu otoriteden çıkmanın gerçekleşmesi kesinlikle gereklidir. Tüm normal yetişkin bireylerin bunu belli bir boyuta kadar başardığı varsayılabilir. Sosyal gelişme aslında iki nesil arasındaki bu zıtlığa dayanmaktadır. Diğer yandan, durumları tam da bu sorunu
çözmekte başarısız olduklarını gösteren bir nevrotik sınıfı vardır. Küçük çocuklar için ebeveynler en başta tek otorite ve tüm inancın kaynağıdır. Onlara benzemek, örneğin, aynı cinsiyetten atasına - babası ya da annesi gibi büyümek - çocuğun ilk yıllarının en yoğun ve ciddi dileğidir. İlerleyen zihinsel gelişim, doğal olarak çocuğun ebeveynlerinin ait olduğu kategoriyi yavaş
yavaş tanımasını beraberinde getirir. Çocuk diğer ebeveynleri de tanır ve onları kendi ebeveynleriyle karşılaşhrır, dolayısıyla onlara verdiği eşsizlik ve benzersizlikten şüphe duymakta haklı çıkmış olur. Çocuğun hayahnda memnuniyetsiz bir ruh haline neden olan önemsiz olaylar, ebeveynlerin eleştirilmesine yol açar; diğer ebeveynlerin bazı yönlerden daha iyi olduğu inancının
artması, çocuğun ebeveynlerine karşı bu tutumunda
etkilidir.

Freud'un öğretilerinde gösterilen, çocuk kalmış ama diğer yönlerden yetişkin gibi görülen belli bir sınıf vardır, namı diğer psiko-nevrotikler. Bu psiko-nevrotiklerin çocuksu ruhsal hayatlarından vazgeçmediği söylenebilir. Psiko-nevrotiklerin çocuksu ruhsal hayatları olgunlaşırken değişmek yerine aksine
daha da güçlenmiş ve yerleşmiştir. Psiko-nevrotiklerde çocuk duyguları saklanmış ve abarhlmışhr, bu yüzden bu mütevazı duyguların genişleyip muazzam bir şekilde büyümesinin gözlendiği patolojik etkiler göstermektedirler.

Her devrimci aslında asi bir oğul, babaya karşı bir isyancıdır.

Çoğunlukla oğlun babasına ya da iki kardeşin birbirine nefretinin bilinçdışı kökenleri, annenin hassas bağlılığı ve sevgisi için yarışmakla alakalıdır. Oedipus miti bu yorumun doğruluğunu, daha müstehcen boyutlarla, açıkça gösterir.