Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.12
Feyza Yalman
Feyza Yalman
@kahveolog
Araştırma Görevlisi
Çocuk Gelişimi ve Eğitimi Yüksek Lisans
Sivas, 24 Kasım
209 okur puanı
Aralık 2017 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Bu incelemeyi oldukça büyük bir heyecanla yazıyorum.
Başucu kitabım yapıp çok sevdiğim dostlarıma armağan ettiğim bu kitap, sadece unutulmuş bir mektubun değil; insan olarak unuttuğumuz tüm değerlerin kefaretini ödüyor. Sevginin, özlemin, vefanın, yaşamın, ölümün, dostluğun, 'insan olma'nın...
Her bir sayfa, okudukça aslında hayata dair içten içe bildiğimiz ama unuttuğumuz, unutur gibi yaptığımız pek çok şeyi yüzümüze çarpıyor. Hayat koşuşturmacasında üstümüze başımıza bulaşan o fark etmediğimiz veya fark etsek de önemsemediğimiz toz, kir her bir sayfa çevrilişinde savruluyor adeta. Sayfaların rüzgarı üflüyor yüzümüze bir rüzgâr gibi. Kitap diyor ya hani, "“Bugün bir iyilik yap kendine. Kendine dokun," diye, işte dokunuyorum. Dokundukça yaralarımızı fark ediyoruz. Acılarımız varmış pansuman yapmadan üstünü örttüğümüz, görmezden geldiğimiz. Kitap pansuman yapıyor. Yaramızdan bulaşan kanları kitap yıkıyor. Sonra gözümüzün perdesini sıyırıyor, kulağınızın pasını siliyor ve öğüt veriyor. Etkisi altına alıyor. Bazı cümleleri içime iyi işlensin diye defalarca okudum. Hiçbirini unutmak istemiyorum.
Bunun yanı sıra Ural, ironiyi de oldukça başarılı kullanmış mektuplarda. Bundan mıdır bilmiyorum, kitabı ağır ağır okumak istedim hiç bitmesin diye. Bir cümlenin bile derinlerine inmeden başka cümleye geçeyim istemedim.
Sevgili Dost,
İşin özü, bu kitabı lütfen oku ve okut :)
İncelemeyi çok uzatmayacağım. Lakin başıma bir şey gelmeyecekse eğer, şu "yeraltı edebiyatı" kavramından hiç hoşlanmadığımı belirterek başlamak isterim incelemeye. Bana göre edebiyatı böyle bir dala ayırmak saçma ve üzücü. "Yeraltı Edebiyatı" kavramını hiç sevmedim, sevmeyeceğim, kabul de etmeyeceğim efendim.
Yalnızlığı, insanları ve onların özündeki kötülüğü, toplumdan dışlanmayı anlatan birçok yazar ve kitap var, fakat ben insanın içini bu kadar huzursuzlukla dolduran kitapları beğenmiyorum. Hakan Günday'ı o yüzden okumuyorum veya okumaya başladığım kitaplarını yarım bırakıyorum. Bu kitabı da en yakın arkadaşım önerdiği için okudum.
Elbette ki yazarın kalemini veya marifetini sorgulayamam fakat yok yere aforizma kasan yazarlar son zamanlarda beni boğuyor. Bir yerden sonra okuyasım kalmıyor çünkü ne kadar çok aforizma varsa samimiyet o kadar azalıyor benim nazarımda. Sonunu çok daha çarpıcı beklerdim, maalesef hayal kırıklığına uğradım.
Bu kitap hakkında aldığım günden beri bir inceleme yazmayı düşündüm. Nasıl başlasam, nereden başlasam bilemiyorum. Öncelikle hangi güzel sıfatın bu kitabı övmeye ve bendeki tesirini anlatmaya yeterli geleceğini düşünüyor ve bunu izahate yetecek herhangi bir sıfat bulamıyorum. Kitap hiç bitmesin istedim. Defalarca okuyabilirim. Rousseau'nun insanlar ve hayat üzerine düşüncelerini, yaşadıklarından kendisine çıkardığı dersleri içeren ve bunları adeta kendisine ve insanlığa bir not olarak düştüğü bu kitapta, hayal kırıklığına uğramış, bütün güzel duyguları ve iyi niyeti defalarca suistimal edilmiş bir adamın gözünden bakıyorsunuz hayata. Bu öyle bir adam ki, artık insanlar onda kin duygusunu ve intikam alma isteğini bile bırakmamışlar. Hemen her cümlesinin altını çizdiğim bu kitap, benim başucu kitabım oldu. Bu kadar geç keşfettiğim için kendime kızmakla birlikte böyle güzel bir kitabı en nihayetinde keşfettiğim için de büyük mutluluk duyuyorum.
