Derken düşüncelerimin üzerindeki hakimiyetimi kaybettim ve koyu, koyu mavi bir küreye doğru çekilmeye başladım.
Jamie kulağımın yanında, "Beni bırakma, Claire," diye fısıldadı. "Bu sefer sana yalvarıyorum. Beni bırakma, lütfen." Gözlerim kapalı olduğu halde, yüzünün sıcaklığını ve nefesini yanağımda hissedebiliyordum.
"Bırakmayacağım," dedim. Ya da öyle söylediğimi sandım ve kendimi kaybettim. Aklımdan geçen son belirgin düşünce, ona bir salakla evlenmemesini söylemeyi unutmuş olmamdı.
"Ölmemeye...Karar...Verdim," dedi Claire, bir fısıltıdan biraz daha yüksek bir sesle.
"Ah. Çok iyi." Jamie onu incitir diye ona dokunmaya bile çekiniyordu ama dokunamamaya da dayanamıyordu. Onun eline doğru yavaşça uzandı ve tavan arası sıcak olsa da ellerinin soğuk olduğunu fark etti.
"Bunu yapabilirdim, bunu biliyorsun." Claire bir gözünü kapadı ve diğeriyle Jamie'ye sanki onu suçlar gibi baktı. "Bunu istiyorum, bu... Gerçekten korkunç."
"Biliyorum," dedi Jamie ve onun ellerini dudağına götürdü. Claire'in kemikleri kırılacakmış gibiydi ve elini sıkacak kuvveti bulamıyordu; parmakları Jamie'nin avcunda serbest bir şekilde duruyordu.
Claire gözlerini kapadı ve bir müddet işitilebilir bir şekilde nefes aldı.
Birden gözlerini açtı ve, "Neden biliyor musun?" dedi.
"Hayır." Claire'in eter yapmamasına bağlayarak bir şaka yapmayı düşündü ama karısının sesi çok ciddiydi, bu yüzden yapmadı.
"Çünkü..." Claire bir an yüzünü buruşturarak duraksadığında Jamie'nin kalbi sıkıştı. "Çünkü," dedi dişlerini sıkarak, "çünkü, senin öldüğünü düşündüğümde nasıl hissettiğimi hatırlıyorum." Nefeslendi ve gözleri Jamie'nin gözlerine kilitlendi. "Bunu sana yapamam." Göğsü alçaldı ve gözleri kapandı.
Jamie uzun bir süre konuşamadı.
"Teşekkür ederim, Sassenach," diye fısıldadı ve ay yükselene kadar Claire'in ellerini avucunda tuttu.
Biraz sonra, "Gökyüzünü görüyor musun?" dedi. Ufuk koyu eflatun rengindeydi ve yukarıda mavi-siyah bir boşluğa dönüşüyordu. İlk görünen yıldızlar sanki uzakta yanan lambalar gibiydiler.
"Görmemek mümkün değil."
"Evet." Jamie kafasını geriye yatırdı ve yukarıya baktı. Uzun, düzgün burnunun, yumuşak geniş dudaklarının ve uzun boynunun görüntüsü sanki onları ilk kez görüyormuşum gibi beni mest etti.
Yukarıya bakmaya devam ederek, sessizce, "Yukarısı da bir boşluk ama ona bakmaya korkmuyoruz," dedi.
"Ama orada ışıklar var. Bu her şeyi değiştirir." Sesim boğuk çıkmıştı, yutkundum. "Fakat sanırım termodinamiğin ikinci yasasına göre yıldızların bile bir ömrü var."
"Hmm. Sanırım insanlar canlarının istediği yasayı uydurabilirler. Ama Tanrı umudu yarattı. Ve yıldızlar sönmeyecek."
Bana döndü, çenemi tuttu ve beni nazikçe öptü. "Aramızdaki aşk da öyle."
"Anne babanı gençken kaybettin, mo nighean donn ve dünyada yurtsuz bir şekilde dolanıp durdun. Frank'i sevdin..." Bir an dudaklarını birbirine bastırdı ama sanırım bunu bilerek yapmamıştı. "Ve tabii ki Brianna ve Roger Mac'i ve çocukları da sevdin... Ama Sassenach- senin kalbinin gerçek yurdu benim ve bunu biliyorum."
Ellerimi dudaklarına götürdü ve avuç içlerimi öptü, önce birini sonra diğerini - parmaklarıma değen nefesi ılıktı ve kirli sakalı yumuşaktı.
"Başkalarını sevdim ve birçok insanı seviyorum, Sassenach ama kalbimin tümüne yalnızca sen sahipsin, tamamı senin ellerinde," dedi usulca. "Ve bunu biliyorsun."
"Dünyanın sonu gelse de sevgi ve müzik var olmaya devam edecek."
Sayfa 527Kitabı okudu
Ama Sassanach senin kalbinin gerçek yurdu benim ve bunu biliyorum.
Sayfa 583Kitabı okudu
Ey bunu okuyan kimse, onun son sözlerini duysaydın eğer, gecikmiş tövbelerinden dolayı deliliğe mahkûm olurdun.
Sayfa 18 - EpsilonKitabı okudu