Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
1472
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
“Aşkı tek kişi yaşar, diğeriyse kendini ona adarmış.”
“Süveyda, siyah küçük bir noktadır ki insan karşısındaki kişiye gerçekten sevgi duyduğu an kalbine düşer bu kara leke. Kandaki siyah bir pıhtıdır Süveyda; hem maddi hem de uhrevi âlemin tümünü kuşatan bir öz ve insanın varlığının bir hakikatidir. Nasıl ki bir meyve çekirdeği, özünde ağacını barındırıyorsa, şu ‘Nokta-i Süveyda’ adı verilen kara leke de kâinatın özünü barındırır içinde. İnsanlar bilmese de dünya sevgi üzerine kurulmuştur ve bir insan âşık olduğunda kalbine düşen o süveyda, suya damlatılan mürekkep gibi çözülür, yavaş yavaş büyür ve tüm benliğini kaplar. İşte insanın bedenine yayılan o kara lekeye, ‘Kara Sevda’ denir ve bu hastalığa tutulan ruh ve beden, savunmasız hale gelir. Odur ki sevgide azalma olduğunda bu leke küçülür, küçülür ve zamanla iyiden iyiye yok olur. Kara sevda, bu kara lekeden gelir ve Mecnunun körlüğü, kalbini kaplayan o kara süveydadan bilinir. Kalbindeki aşkımdan rengini alan bu siyah güllerin yalnızca bir matem çiçeği oluvermesi, ne acı değil mi? Oysaki senin ellerinden almayı dilediğim bu güllerin aşkımızın nişanesi, mutluluğumuzun mührü olmasını isterdim.”
Seçim süreci,günümüzde artık bir şey dünyaya sunulmadan önce gerçekleşen bir durum değil.daha çok,sürekli dışarı devredilen bir iş.şimde nerdeyse herşey dünyanın gözleri önünde,yetkililerin değil, toplumun zevk eleğinden geçiriliyor.aslında,bu çoğu dijital işletme modelinin kalbini oluşturuyor.önce seçip,sonra yayımlamaktansa,önce yayımlıyor ve sonra dünyanın kendi seçimlerine cevap veriyorsunuz:durmak bilmeden izleyici kazanan şeyleri artırıyor,kazanmayanlara ise pek emek harcamıyorsunuz.
"Ben neredeyim, kimim, unutmam an meselesiydi. Kelimelerle tarif edemezdim, kalbim yerinden fırlayıp onun kalbini yakalayacaktı neredeyse.
Sevmek ne garip şey..
Alıp yüreğime bassam ya da öpsem doyar mıyım?
Eğer seni bana getiren kaderse kaderi de çok sevdim."
gönlümdeydi o sevgin sen gitmediğin gunden beri kalbimde saklıyordum aynı gölge gibi sevgim sen gidince oda giderdi cok sevmiştim kalbini,seni ve o bir türlü ağzına gelmeyen sevgini özluyorum seni ve birakıp giden kalbİnİ....
Gülü gülene ver,
Kalbini sevene ver,
Sevmek güzel şeydir,
Kıymet bilene ver.
Hayatı kalabalıklaştırdıkça ölümü içinden çıkılmaz bir hale dönüştürüyorsun. 'sevgilim hayat ' palavralarını bırak artık. Ona çoğu zaman bir fahişe gibi davranıyorsun. Onu aldatıyorsun hala. Şimdi düşkün bir kadın gibi, hayat arka sokaklarda dolaşıyor.
Hayatı, bir kitabı okur gibi geriye yaslanıp okuyamazsın. DİRENİŞ ayakta filizlenir, yürüyüştür ayakta kalmanın besini. Geçirilmiş bir yaşamın, zayıf kalmış kalbini taşıyorsun..
Sayfa 36Kitabı okudu
“”tamam anladık hayat kısa ama sen
kuş değilsin leyla
boşuna bu kadar
havalanma ..
gerçi uzaklar yakındır kalbi kuş olana
ama kalbini kuşların kanadına bağladın diye de
uçacağını sanma…
.
murat kandemir / kuş kadar kalbi olanlara”
Ah, ne hain yaratıklar şu kadınlar. Kadının ne olduğunu, kalbini kime adadığını ancak şimdi anladım. Bunu ilk anlayan benim galiba:Kadın şeytana aşıktır. Evet şaka etmiyorum. Fizikçilerin hakkında yazdıklarının hepsi saçma, o sadece şeytanı sever.
ÇEVİRME
Son kez uyarıyorum kaldır ellerini
Seveceğim yoksa seni.
İnsan geçti üzerimden
Zamanın suçu yok
İzin vereceğim Tanrıya
Bağışlaması için beni
Geçmişle gelecek arasındaki fark,
Şimdi.
Yaşamla ölüm arasında bir nefes.
Tekrar ediyorum kaldır ellerini.
Kalbimi görecek yoksa herkes.
Kitabı yere koy,
Yavaşça it bana doğru.
Aklımda yer yok bırakacağım korkma.
Güvenme kimseye insanlar gölgeli.
Bir daha geceden sarkma.
Git hadi! Bu korku sana yeter.
Kalbini başına al, çıkma bir daha karşıma.
Okur başınla bu saatte ne işin var?
Sayfaları boş bir kitapla sokakta
ORHAN GÖKSEL
Ne zormuş insanın sevildiğini sanması. Tırnaklarıyla kazıdığı bir aşkta, tırnak kadar değerinin olmaması... Ben aşkı, kıracağını bile bile kalbini sevdiğine vermek ve bundan hiç gocunmamak olarak bildim. Uğruna ölünebilecek yaşamlar bulmalı ve sırf bunun için bile yaşamayı göze almalıydım. Aldım! Tek taraflı sevdim. Boşluktaki yanımı da ona verdim. Gözlerindeki sığınakta, kendimi kalbimden astım. '' Denize aşık olanlar gel-git'ine katlanır.'' dedim. Gitti ama gelmedi. Bir adım bile yaklaşmadı bana, hep uzakların yakını oldu.
Yokluğum belki hatırlanır dedim uzak yerlerden. Ama sevilmeyen hatırlanmıyor, gerçekten yitirilmeden. İnsan neler öğreniyor yaşarken. Mesela aşk acısı kalpte oluşuyor ama asıl yarayı ruh alıyor. Yani sonunda her şarkı bitiyor ama hiçbir şarkı ölmüyor.
