kaldın..

“sevmeyi özledim biliyor musunuz?
kayıtsız şartsız bir gülüşü.
bir doğruya sevinmekten çok bir saçmalığa gülümseyebilen hoşgörüyü.
‘nerde kaldın’ ayazını değil, 'hoş geldin’ iyiliğini. hiçbir şeyle yatışmayan yürek telaşını.
kapı zilleriyle telefonlar arasında tükenmeyi. geceyi bir hayal hazinesine çeviren uykusuzluğu.
bir gövdenin önünde diz çökmeyi.
kendimi severek yürümeyi kalabalıkta.
'göğe bakma duraklarını’ özledim...

Kendinle baş başa kaldın. En büyük düşmanınla. Bahanesiz. Tesellisiz. Çaresiz.

’Diyelim ki ıssız bir yerde aç kaldın ve sadece balık var, yemeyecek misin?’
Issız bir adada kalma olasılığım ne kadar bilmiyorum ama o ütopik durumu bahane ederek hayatımı ona göre düzenlemem. Ben hayatımı içinde bulunduğum duruma ve günlük ya¸santıma göre kurguluyorum. Ya¸sadığım ortamda vegan bir hayat sürmem için uygun ko¸sullar var. ¸Söyle olsaydı, böyle olsaydı diyerek gerekçeler bulmak kolay. O zaman pragmatizmin ucu da sonsuza kadar çok açık olur.

Gençliğimde aradığımı yaşlılığımda buldum, neylersin.
Ya ben erken geldim ya sen geç kaldın vuslata, neylersin....kader !

"Tek başına yürüyen adam: mağrur ve münzevi.."

Tek başına yürümek değil de niye tek kaldığın önemli aslında.. Hangi yolda tek kaldın? O yol değer mi yalnız yürümeye?

“Hey bir zaman bakıp bakıp
Seyrine doyamadığım!
Şimdi gurbette bırakıp
Sesini duyamadığım!
/
Evde kapanıp kaldın mı?
Seyrana çıkıp güldün mü?
Başkalarının oldun mu?
“Benimsin!” diyemediğim!
/
Akıtıp gözüm yaşını
Hatırlarım gülüşünü;
Kıvırcık saçlı başını
Göğsüme koyamadiğım!
/
Dik yamaçların selisin,
Sen benden daha delisin,
Şimdi kimlerin kulusun?
Başını eğemediğim!
/
Nasıl vurgunum bilirdin,
Niçin benden yüz çevirdin?
Kimlerin koynuna girdin?
Öpmeğe kıyamadığım!”