Kaldırımlar
I
Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.
Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık;
Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.
İçimde
Kaldırımlar
I
Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.
Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
Şu senin gidişin diyorum, üzmemeliydi senden sonra bu kadim vilayeti
Sümbül dağı o koca haşmetini konuşturmalıydı beyaz saçlarıyla
Hastane önünde bekleyen çaresizler umutlanmalıydı yaşamaya
Kaldırımlar oturmamalıydı yalnızlığımın baş köşesine
Sokak lambaları tir tir titremeliydi gönlümün meyhanesinde
Kent parkındaki çöpler alaya almamalıydı çaresizliğimi
Her zamankinden daha şaşalı demlemeliydi kahveleri Cembeli
Hiç olmazsa çevreyolu biraz başımı okşamalıydı
Gel çocuk seni teselli edeyim demeliydi Ahmed-i Xani
Meydan medresesi konuşturmalıydı kalemimizi
Susmamalıydı tahsil gören medreseli
Sükünetin kalesine sığınmamalıydı Hacı Ali,
Eyy torun üzülme benim ben demeliydi Seyyid Taha El-Hakkâri...
Bunca kalabalığa rağmen yapayalnız kaldı bu asrın insanı.
Bana soracak olursanız tahammülsüzlükten başka bir şey değil yalnız kalmaları...
•Seyyid'in acziyet kokan kaleminden...
