Kalemim zorlarsa yazmak için yazarım bende ..
Neden her rüzgar esmesinde biraz daha kırılıyor dallarım? Ben güçlendim sanıyordum kendimi. Ama neden gittikçe zayıflıyorum. Dalımda açan her bir tomurcuk bana ümit getirirken neden her rüzgar esmesinde bu kadar dağılıyorum. İçim çürüyor sanki. Topraktan bedenime güç değil benden toprağa zayıflık damlıyor. Sonbahardan hiç vazgeçmeyen bir ağacım ben. Ama farkındayım sonbahar dallarımı kırıyor benim. Her dal kırılmasında biraz daha yaklaşıyorum yere. Sonunda gömülüp dümdüz olacağım. Güneş vurmuyor dallarıma çünkü artık o da biliyor bana faydası olmadığını.
Bu hüzünlü hava hiç gitmiyor yapraklarımın arasından. Dalımda açan tomurcuk büyüyen yaprak benden uzaklaşıyor ve benden kaçıyor. En acısı da bu değil mi zaten? Benim canım, benim bedenim, benim olan her şey benden gidiyor. Ben sadece bakıyorum. Ne kadar bakmak zor gelse de.