Seni yürüdüm ben...
Seni hiçbir dünya telaşına değişmedim ben.
Evlerin ve kalabalığın ağırlığını sana üstün tutmadım.
Yoksulluğun acısından hafif bilmedim acını.
Nereye gidersem gideyim seni yürüdüm hep.
Sevincini bir barış, bir bayram sabahı gibi taşıdım içimde.
Sesine güvendim, gözlerine en çok yakışan o sürekli yaz ikindisine.
Bütün öksüzlerin kederiyle
Kalkıp bir yere gideyim
Kalkıp nereye gideyim?
kalkıp bir yere gideyim
kalkıp nereye gideyim
Kalkıp Nereye Gideyim?
Oradan çıktım, sessiz sedasız çıktım,
yokuşlar çıktım, inişler çıktım,
hayattan çıktım, hayata çıktım.
Bir anlam bulamadım.
Anlam bulamayınca etraf yoktu ama etrafıma bir daha baktım.
Bildim ve baktım ki, bilinecek nicesinin eşiğindeyim, eşikten bir adım ilerisi yok.
Kalmışım orada iç çekmelerle.
Dedim, ben bana ne yapıyorum böyle?
...
İnsan, değil midir ki bir kendine varamayıştır.
İnsan evet, bir kendine varamayıştır.
O zaman dedim ki, ben kalkıp yola koyulayım da kaybolayım.
Kalkıp bir yere gideyim.
Kalkıp nereye gideyim? diye şiir söyleyen sana;
Daha nereye gideceğimizi bile bilmiyoruz.
Nasıl sığacağız bu dünyaya?
Sayfa 20 - Güray Süngü (Bülent Parlak'ın bir şiirinden) / Güray Süngü'den okuduğum ilk metin olarak kayıtlara düşüyorum.Kitabı okudu
kalkıp bir yere gideyim
kalkıp nereye gideyim