KUDÜS...
Cuma Günü Hutbede olan Selahaddin Eyyubi Rahmetullahi Aleyh’e bir genç bağırır:
“-Kudüs’e cihadı emret başka ne konusundan bahsediyorsun”
Selahattin Eyyubi Rahmetullahi Aleyh
Cevap vermez. Cumartesi sabah namazına durmadan önce Selahattin Eyyubi Rahmetullahi Aleyh cemaate dönüp sorar:
“-Dün bana Hutbede cihadı emretmemi söyleyen genç
insandan örülmüş duvarlar içindeyim. ne bir anlayan var beni ne de anlamalarını bekliyorum artık. çürümüş et yığınlarının arasında aldığım her nefes ciğerlerimi lekeliyor. varlığıma her saniye küfrediyor, yok olamıyorum. yoruldum adımlarımı saymaktan.. düşeceğim yerleri bilmekten.. kırılmayı göze alıp defalarca sevmekten.. dikenlerini görüp yine de sarılmaktan.. çok yoruldum pes etmekten ve her defasında pes edip yeniden ayağa kalkmaktan, kalkmak zorunda olmaktan. yoruldum bi'çare olup yine de kendime derman olmaktan, gözyaşlarımı ellerimin tersiyle itip yüzüme sahte gülücükler kondurmaktan, her şeye sıfırdan başlamak isteyip yine on sıfır her şeye yenik devam etmekten. neredeyim? evim nerede? korkuyorum beni sarıp sarmalayacak tek şeyin bi bez parçası ve kuru bi toprak olmasından.
Tıkayacağım kulağımı başka tecrübelere!
Kendim düşecek, kalkmak için yine kendime ben el uzatacağım.