İlçenin en büyük kahvesiydi. İçerisi hıncahınçtı. Zamanın ilerlemiş olmasına karşın, hâlâ, iğne atsan yere düşmezdi. Tavla, domino şakırtılarına öksürükler, aksırıklar karışıyor; arı gibi çalışan garsonlar, uzaktan uzağa, ocakçıya doğru: “Çaylar demli olsun usta, iki az şekerli!” diye bağrışıyorlardı.
Öğretmenin gidici olduğunu gören mal müdürü:
- Salim Bey kardeşim, hayrola, bizi yüzüstü bırakıp nereye? diye sordu.
Oysa epeydir onlarla birlikte oturan Öğretmen Salim, üçüncü kez içtiği çayın boş bardağını masada biraz öteye iteleyip:
- E, dedi, eve geç kalmayalım. Vakittir.
- Ev kaçmıyor, kardeşim.
Jandarma başçavuşu, onun birden kalkmak istemesini başka bir nedene bağlayarak, dertlendi:
- Şu ilçede adam gibi, eli yüzü düzgün bir okuma ve dinlenme salonu olsa, kahve köşelerinde dumandan bogulmazdık.
Doğruydu dediği; sigara, nargile dumanına boğulmuştu kahve. Birisi, kalkıp pencere camlarından birini açacak oldu mu, o pencereye yakın oturanlardan başka birisi, “Üşüdük anam!” deyip hemen kapatıyordu pencereyi.
- Salon mu, şehir kulübü mü bakalım, yakında o da olur inşallah! dedi mal müdürü. Kaymakam bey niyetlisiymiş diyorlar. Hiç değilse memurlar sık sık bir araya gelir, birbirlerini daha sık görürler. Öğretmenim, nedir yani, şimdi dumandan mı kaçıyorsun, yoksa bizden mi?
kitabın küçük bir özeti, sentezi diyebiliriz aşağıdaki yazım için. tabii ki bol bol spoiler içermektedir.
augosto perez'i tanıyor musun? hani şu sürekli monolog halinde olan, dünyada kendisine tek sadık canlı orfeo adında bir köpeği bulunan don augosto'yu?
kitapta tam olarak kaç yaşında olduğunu bilmesek de, yirmili yaşlarının sonunda yahut
Ho'oponopono:) ilk okumaya ve söylemeye çalıştığımda itiraf ediyorum ki :) dilim dönmemişti. Evet nedir bu ho'oponopono; "Basitçe ifade etmek gerekirse, 'doğrusunu yap,' ya da 'bir hatayı düzelt,' demektir. Eski Hawaiililere göre, hatalar geçmişin acı veren anılarıyla zehirlenen düşünceler yüzünden ortaya çıkar. Ho'oponopono, dengesizliğe ve hastalığa neden olan bu acı veren düşüncelerin ya da hataların enerjisini ortadan kaldırmanın bir yoludur." Giriş yazısı biterken Joe Vitale şöyle diyordu; "bir bilet alın ve oturun, ruhunuza giden tren kalkmak üzere. Şapkalarınızı tutun." Ve bu sözlerle yolculuk başlamıştı.ve şimdi hala tekrarlıyorum ;
Seni seviyorum
Özür dilerim
Lütfen beni affet
Teşekkür ederim ... nedir bu cümleler diyenlere, okumayanlara tavsiyemdir,öyle okunup bırakılacak bir kitap olmadı Benim için her an elimin altında tuttuğum başucu kitaplarımdan biridir.
~~~~~Bedeninle konuş. Ona de ki: "Seni bu halinle seviyorum. Benimle olduğun için teşekkür ederim. Eğer herhangi bir nedenle benim tarafımdan kötüye kullanılmış olduğunu hissettiysen, lütfen beni affet." Şimdi dur ve günün geri kalanında bedenini ziyaret et. Ziyaretinin sevgi ve şükran ziyareti olmasına izin ver. "Beni taşıdığın için sana teşekkür ederim. Nefes alıp verdiğim için, kalbim attığı için teşekkür ederim."
Kitap 3 seriden olusuyor ve simdiye kadar okudugum en heyecanli kitap serisi diyebilirim. Konusu oldukca farkli ve anlatimi betimlemeleri olasi yasiyormus hissine kapilmaniza neden olabilir. Basindan kalkmak istemeyeceginiz heyecan-gerilim dolu yer yer ask da olan bir kitap. Kesinlikle tavsiye ederim.
Hani olurda Toptaş'ın kaleminden nefes üflediği; yardımlaşmayı seven, dedikodu kazanlarını fokurdatan, hayattayken kıymet bilmeyi öğreten, asla vazgeçmeyen, daima anlayışla kabullenen, beraberliğin gücünü ortaya koyan, düşen, düştükçe ayağa kalkmak için daha da sebat eden ama hayatın içinde yüreği yorulan insanlarla tanışmak, dertleşmek isterseniz açın kitabın sayfasını ve başlayın yol almaya..
Bu dünyanın karanlık yüzünde kalmak mı, yoksa tavşan deliğinden yuvarlanmak ve aynanın öteki tarafındaki hayata bakmak mı?
Yazar bize bir yol gösteriyor aslında Alice' yi harikalar ülkesine gönderirken.
Dünyada olup bitenler mi saçmalık, yoksa rüyalarımız mı? Hangisinde yaşamak daha mutlu yapar bizi? Belki de saçma olanı görünce yaşadığımız
