Elimde uzunca bir süre geçirdikten sonra sonunda bitirebildim “Kapazanlar”ı. Birlikte bu denli uzun zaman geçirmemizin sebebi sık sık geriye dönüşler yapma ihtiyacı hissetmemden kaynaklanıyor aslında. Okurken cümleleri bir bütün halinde düşünmekte zorlandığım yerler oldu. Ağır ya da süslü bir dili olmamasına rağmen zaman zaman okurken yavaşlatıyor insanı.
Birçok cümleyi tekrarlayarak okumuş olmama rağmen bir nokta, kapanış cümlesi söyleyemiyorum “Kalpazanlar” için. Değişik diyebilirim belki. Aynı anda sizi hem içine alacak hem de bir o kadar da dışarıda bırakacak bir değişiklikte. Roman içerisinde farklı bir roman daha okudum sanki. Ortaya çıkan karakterler, her bir karakter “bizler” sanki ama bir o kadar da kabullenmediğimiz, reddettiğimiz “bizler”. Yüzümüze sabitlediğimiz maskeleri bir çırpıda çıkarıp bizi aynanın önünde bırakıvermiş gibi bir roman “Kalpazanlar”.
Yozlaşan Rüzgârda Savrulan Bulutlar
Karakterlerin hatalarından ders aldığı, yaşam mücadelesi verdiği, dürüst kalma çabasıyla debelendiği, iyi insanların başına kötü işlerin geldiği, dünyanın korkunç olduğu ama karakterimizin her şeyi sineye çektiği ve bu listenin tonla versiyonunu unutun. Savrulan Bulutlar okura karanlıklardan seslenen bir kitap. Yazar istese bu karakterlerin
