Herşey den biraz biraz koyunca sanki olmamış...
Tarık Tufan, hatıralarla yüzleşmenin, ilk aşkın ve kendini aramanın evrensel hikâyesini anlatıyor. Kaybolan, yaralı dünyalarda, kırık hayatlarda, saklı hüzünlerde ve İstanbul // sokaklarında dolanan bir roman.
Hayatın en çetrefilli meselesi, çözülmesi en zor sırrı, gerçekte kim olduğumuzdur. Çünkü herkes hayatının bir yerinde kaybolur. Bazıları kendisini bulabilmek için önce çok eskiden kaybettiklerini bulmak zorundadır.
"Utanmayı bir kenara bırakıp gerçeği itiraf ettiğim bugün bile hâlâ kendi hayatımı değil, başkalarının hayatını yaşıyorum. Fason hayat. Bir gece düşüncelere dalmış boğuşurken aklıma geldi bu laf; o gün bugündür böyle tanımlıyorum, sipariş üzerine yaşanmış, ısmarlama, düşük maliyetli, fason hayat. Doğum günümde sadece bunun hayal kırıklığını hissettim. Uzunca bir vakit kayıtsız kalmaya çalıştığım hatalarım için şimdi pişmanlık, hüzün ve keder duyuyorum. Her şeyin başka türlü olmasını arzu ederdim, olmadı. Artık kim olduğumu, kimin için yaşadığımı doğru dürüst düşünemiyorum bile."
Kaybolmanın döngüsüne sıkışmış bir adam ve iki kadın. Kendilerini bulabilmek için çıkışı ararlarken ödeyecekleri bedel gitgide büyüyor.
Diye anlatıyor kitabı arka kapak yazısı. Gayet akıcı sade bir dille yazılmış fakat bana anlatılan hayatların hikayesi, duygusu geçmedi. Bana mı hitap etmedi, Türk filmi tarzını mı sevmedim bilemiyorum.
Öncesinde 
Sahilde Kafka okumuştum fantastik bir roman olmasına rağmen müthiş etkilenmiştim belki de 
Haruki Murakami bu işi daha iyi biliyordur.
O yavan,sığ tadı ben sevmedim. Yine de bir şans verin masa da beni yanlız bırakmayın :) Okuyun birlikte konuşuruz belki.
Ramazan Hoca Derlermiş
Rabbimizin tüm müminlere rahmet etmesini dileyerek başlayalım. Vefat eden ve çok da tanımadığım Ramazan Hoca hakkındaki tartışmaları ibretle izliyorum.
Dini anlamda topa tutulacak bir söylemine rastlayamadığımdan, arkasından laf sokup, tekfir edip bir taraftan da yalandan rahmet okuyanlara falan baktım.
İddiaları bildik cuhela yaftaları. Mevdudi
