ÖYKÜLERDEN SEÇTİKLERİM
Uzun bir süredir öykü ağırlıklı okumalar yapmaktayım. Daha önce paylaşmış olduğum bir alıntıda yer aldığı gibi (#69389465), ben de herkesin bir öyküsü, şiiri, şarkısı olması gerektiğini düşünüyorum. Bu nedenle okumuş olduğum 164 tane öykü kitabının içinden bana dokunan öyküleri bir ileti altında paylaşmak istedim.
Bu
Dinginlik Verici
Açlık..
Yem kıtlığı, yolların buzlanması, kar yağışı, bozkırlardaki, ormanlardaki kuraklık, su baskınları ve veba koyun ve at sürülerini yok eder, kurtları, ötücü kuşları, tilkileri, yabani anları, develeri, tatlı su levreklerini, engerek yılanlarını öldürür. İnsanlar doğal felaketler sırasında çektiği acılar açısından hayvanlarla eşit duruma gelir.
Devlet kendi iradesine dayanarak yaşamı zorla ve yapay bir şekilde daraltabilir, setlerle sıkıştırabilir, o zaman da açlığın korkunç gücü, dar kıyılar arasındaki su gibi insanı, kabileyi, halkı sarsar, bozar, paramparça eder, ortadan kaldırır.
Açlık, vücut hücrelerinden proteinleri ve yağları molekül molekül koparır, açlık kemikleri eritir, çocukların raşitik bacaklarını çarpıtır, kanı sulandırır, başı döndürür, kasları kurutur, sinir dokusunu yer; açlık ruhu ezer, sevinci, inancı uzaklaştınr, düşünme gücünü yok eder, boyun eğme, alçalma, kabalık, umutsuzluk ve aldırmazlık duygulan yaratır.
Bazen insanın içindeki insanca olan şeyler tamamen ölür ve aç bir yaratık, öldürebilecek, ölüleri yiyebilecek, yamyamlık edebilecek hale gelir.
Sayfa 764 - Can Yayınları 6. BaskıKitabı okudu
"Unutma ruhum, kış bitiyor,
Kar'ı dinmiyor yalnızlığın.. "
Ve herkes pencere olma hayalinin peşine düşmüştü...
" Kapı olmak hiç de sevimli değil,” diyordu içimizdeki çamların en yaşlısı, “Bir kere, kapı olunca kilit takarlar bize. İnsanoğlunun böyle acayip huyları vardır. Evet, gözümümüzün yaşına bile bakmadan kilit takarlar. Kilit ne demektir bilir misiniz?”
“Ne demektir?”
“Ben size söyleyeyim, kilit, insanın utancı demektir her şeyden önce…
Günaydın Yaşamak!
Ceviz ağaçları.
Uzun bıyıklı adamlar
Toz içinde kadınlar.
Cızırtılı bir radyo
Yalnızlığı çalıyor.
Pencerelere kadar kar
Köpekler olmasa herkes ölü.
Puhu kuşları bile.
kuşlar şaşmaz bilirdim ben
baharın gelişini
ve bahara yormuştu onlar
dünkü mart güneşini
kuşları da yalancı etti bu kar
Sayfa 108
"Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan
Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam bir mektup yazarım dağlar kadar
Meşeler göğermiş diyorsun, varsın göğersin
Anlamını yitiren bir şeyler mi var şimdilerde
Yazdığım şiirlere yabancıyım, sokaklara yabancıyım
Taşı delemiyor bir çığlık ve apansız
Su oluyorum ipince, kendime sızıyorum
Dünya yetmiyor bazen, bırakıp gidebilir miyim?
Kuşları ürkütülmüş bir dal gibiydin, öylesine mahzun!
Kimilerinin bakışlarına yine karlar yağmış
Saçları dumanlı bir geçit sanki, dudakları lal..
Unutalım mı şimdi..
Sabahlara kadar okuduğumuz o kitapları
Sabahlara kadar düşüncelerimizde yaşattığımız hayallerimizi
Kar aydınlığında yürüdüğümüz o yolları
Bulutlara, rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam mektup yazarım dağlar kadar
Meşeler göğermiş diyorsun varsın göversin
Unutmadım bırakıp giderken söylediğin sözleri
Kayıp bir adresten geliyor sesin şimdi, üşüyorsun
Unutma dostumsun sen, neredeysen orada ölmek isterim!"
Gece kuşları....
Küskündü kırgındı gece kuşları
Kolu kanadı kırıktı, yorgundu gece kuşları
Karanlıkta seçemiyordu
Gökyüzü yağmur kar uçamıyordu
Yumuşacık bir dokunuş aradı bulamadı
Bir yudum sevgi istedi günlerce hiç uyumadı
Konduğu dalda duramadı
Hiçbir yerlere sığamadı
Küskündü kırgındı gece kuşları
Kolu kanadı kırıktı, yorgundu gece kuşları...
Hanife Çıta - OCAK
.
Hani birbirini kovalayan dalgalar
Sonunda güm-güm kayalara çarparlar
Ve siz, ansızın bir ürperti geçirirsiniz ya
Sevgili hazırlanmış öteki sahilde bekler
Bir romansa dönüşürken elinizdeki çiçekler
Dalgınlığınızdan son vapuru da kaçırırsınız ya
Ritimsiz basarken ayaklarınız
Çok baharatlı bir şeyler mırıldanır dudaklarınız
Aklınızdan çok şeyler geçirirsiniz ya
Gözlerinizin kanatlarıyla okşarken
Bir top patlar gibi tünelden çıkar bir tren
Hani çevrenizden bütün kuşları uçurursunuz ya,
İşte öyle yakalandım en eski rüzgârıma
Artık kar-buz dayanır mı benim nârıma,
Artık bağlarım tutabilir mi burada beni?
...
Sayfa 46Kitabı okudu
Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan
Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam bir mektup yazarım dağlar kadar
Meşeler göğermiş diyorsun, varsın göğersin
Anlamını yitiren bir şeyler mi var şimdilerde
Yazdığım şiirlere yabancıyım, sokaklara yabancıyım
Taşı delemiyor bir çığlık ve apansız
Su oluyorum ipince, kendime sızıyorum
Dünya yetmiyor bazan, bırakıp gidebilir miyim?
Kuşları ürkütülmüş bir dal gibiydin, öylesine mahzun!
Efkar da yakışırdı sana, ilk kadeh kekik kokardı
Unutalım mı şimdi kente indiğimiz o ilk günü
Sabahlara kadar okuduğumuz o kitapları
Sabahlara kadar düşüncelerimizde yaşattığımız hayallerimizi
Kar aydınlığında yürüdüğümüz o yolları
Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan
Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam mektup yazarım dağlar kadar
Kayıp bir adresten geliyor sesin şimdi, üşüyorsun
Unutma dostumsun sen, neredeysen orda ölmek isterim!
Ahmet Telli
En Sevdiğim Şiirler
Ahmed Arif
Akşam Erken İner Mapushaneye
Hasretinden Prangalar Eskittim
Unutamadığım
Ahmet Erhan
Hayır Hayır
Sevgilim
. . . PUSLU KITALAR ATLASI . . .
Hayal mi gerçek?
Gerçek mi hayal?
İkisi de mi gerçek?
İkisi de mi hayal? . . .
Hem gerçeği hem hayali muallakta bırakan bir obsesif şüphenin romanı:
Puslu Kıtalar Atlası
Eflâtunî bir girdap içinde büyük daireler çize çize derinlere doğru efsunlanmış ve yarı-anestezik bir halde duhul ederken birden son sayfaya gelmemle birlikte geceyarısının bir kör
