(...) özellikle de gündüzleri kıpır kıpır olan, akşamları da bu nedenle sessizliğin iyice yoğun hissedildiği semtleri severim. (...)
doğuya doğru uzayıp giden o hüzünlü sokaklar ve dümdüzıuzanan ıssız rıhtımlar - o uzun akşamlarda yalnızlık kokan bu labirentler, hüzünleriyle içimi ferahlatır. (...) Karanlık bastırana kadar sokaklarda dolaşır, onlara benzeyen bir hayat duygusunu peşim sıra sürüklerim. Gün boyunca, hiçbir anlamı olmayan bir keşmekeşin pençesindedir sokaklar;gece olduğunda ise, yine anlamsız bir ıssızlığın. Gündüz, bir hiçim; gece, kendim olurum. Limandaki sokaklarlaaramızda hiçbir fark yok; gerçi onlar sokak, ben bir insanım, fakat bütün varlıkların aynı özden vücuda geldiğini düşününce, aramızdaki fark belki de üzerinde durulmayacak kadar küçük. İnsanlarla nesnelerin soyut ve bu nedenle ortak bir yazgısı var -sırların cebri içinde anlamsız bir tanım daha!
Ama başka bir şey daha var... Bu ağır, bu boş saatlerde, ruhumun derinliğinden zihnime doğru her varlığa vergi bir hüzün, her şeye sinmiş olan ıstırap yükselir vebir de tamamen bana ait olan, ama aynı zamanda da dışarıdan gelen, değiştirmeye gücümün yetmediği bir duygu. Ah, düşlerim kaç kez, elle tutulur şeyler gibi dikilmiştir karşıma; gerçekliğin yerini almak değil, kendilerinin de gerçekliğe ne kadar benzediğini bana anlatmaktır dertleri; çünkü onları da reddetmekteyimdir (...)
Sayfa: 30/31Kitabı okudu
Sen aydınlık yüzünle gülümserken hangi tanım karşılar ki güzelliğini ..
Gülmenin kaç çeşidi olduğunu bilir misin?
Ve sendeki gülüşün binlerce umudu yeşertiğini..
Paramparça olmuş bir kalbin yalnızlığa koşarken rastladığı nazli sevgilim...
Ne olur mahşere kalacak kavuşmalar bırakma bize..ne olur yazık etme sevgimize
A.E
Gazel 606
Bir tükenmez derde saldı âfet-i devrân beni
Kays-veş etdi cihânda dillere destân beni
İhtiyârsız âteş aldı bu vücûdum dem-be-dem
Mahveder cûd-i vücûdum kıldı nâristân beni
Ol kemân-ebrû sanem bir seng-dildir n’eyleyim
Kan ile yuğurdu bağrım etdi gülistân beni
Kâkül-i gülberlerinden bûy-i anber neşrolur
Bâde-i la‘l-i lebiyle eyledi mestân beni
LUTFİYÂ dârü’l-emân bir dâr-ı Mansûr’dur bize
Dağladı yakdı derûnum kıldı dâğıstân beni
Sayfa 481Kitabı okuyacak
Fav Konçinalar
İkinci 
Haldun Taner kitabım. Devamı da gelecek tabi. Kendine özgü diliyle hala geçeli olan mesajlarını serpiştirmiş öykülerine. Konçinalar öyküsünü çok beğendim, çok güzeldi. Yazarın muhalifliğini anlatırken kullandığı inceliği, hem zekası hem de başarılı dil kullanımı ile harikaydı. Daha normal öyküler de vardı kitapta ama sırf Konçinalar öyküsü ile tanışmak bile benim için büyük bir artı oldu. Bir sürü de yeni kelime öğrendim, yanıma kâr.
Nevroz;çıkış olmayan yeri sonsuz defa deneyen, öğrenmeyen faredir. Öğrenmemek,nevrozdur. İlk tanım budur. Çıkmaz yolu denemeye devam edip durursun. Öfkelenmişsindir ve kaç kez öfkelendiğin için pişmanlık duymuşsundur. Hala uyaran orda olsun, yine aynı tepkiyi verirsin. Hiçbirşey öğrenmemiş aç gözlülük yapmışsındır. Aç gözlülük hiç kimseye hiç birzaman saadet vermemiştir.
