“Esir Şehrin İnsanları”, Kemal Tahir’in en meşhur romanlarından biridir. Hayatını Avrupa’da geçiren, Avrupa kültürü ile yaşayan Kamil Bey, babasından kalan mirası bitirince maddi açıdan zor günler geçirmeye başlar. Eşi ve kızı ile birlikte İstanbul’a döndüğü günlerde başlayan işgal, Kamil Bey’i alışık olduğu hayattan çok daha farklı bir yere sürükler. Eşinin tüm memnuniyetsizliğine rağmen doğru olduğunu inandığı vatan mücadelesinde kendi payına düşeni yapmaya çalışan Kamil Bey, “Karadayı” adlı gazetede yollarının kesiştiği Nedime Hanım, Ahmet, Niyazi Efendi, İhsan ve Ramiz Efendi ile birlikte esarete giden bir yola girmiştir. Kemal Tahir, “Esir Şehrin İnsanları”nda nehir roman tekniğini uygulamıştır. Üçlemenin ilk kitabı olan eser, Milli Mücadele döneminde halk ve aydınların olaylara yaklaşımını yansıtır. Yazarın, toplumcu gerçekçi akımın penceresinden anlattığı olaylar, sade bir dil ve kuvvetli tasvirlerle ifade ediyor
Milli Mücadele dönemi eserlerinin genel özelliği olarak yazarlar, dönemin âdeta detaylı bir fotoğrafını çeker ve neler olup bittiğini okuyucuya aktarırlar. Kemal Tahir de Esir Şehrin İnsanları’nda işgal altındaki İstanbul’da yaşayanların düşüncelerini karakter genellemeleri üzerinden bize aktarmaktadır. “Esir Şehrin İnsanları”, 1956 yılında yani Kurtuluş Savaşı yıllarından sonra yazılmış olmasına rağmen bu dönem ile ilgili farklı bir bakış açısı sunar. Kemal Tahir, Milli Mücadele’nin merkezi olan Ankara’yı ve Anadolu’yu anlatmak yerine bu yıllarda halen Osmanlı Devleti’nin başkenti olan, işgal altındaki İstanbul’da yaşananları okuyucuya aktarır.
